Rozdział II [Rage]

Dorian odłożył telefon na blat ławy i wdał się w rozmowę ze swoim gościem, opowiedział mu o spotkaniu z Ragem i pokazał sztukę, w której mieli razem zagrać. Chłopak słuchał z uśmiechem na ślicznej, delikatnej buzi, a potem skomentował wszystko.

Kolejnego dnia po zajęciach Dorian stał na parkingu, oparty o niewysoki murek i wypatrywał Rage'a bawiąc się lizakiem trzymanym w ustach. Kręcił patyczkiem, przyglądając się uważnie każdej mijanej osobie.

Miał bardzo dobry nastrój. Zajęcia mu się dziś podobały, a i nie przytrafiła się żadna denerwująca sytuacja.

- Jestem - rozległo się za plecami Doriana.

Rage zjawił się niemalże znikąd, a dokładnie wracał z krótkiego spotkania ze swoim przyjacielem.

Przez chwilę wpatrywał się w plecy chłopaka, ale w końcu odezwał się i obszedł murek dookoła, by pokazać mu się na oczy.

- Mam nadzieję, że nie czekałeś. Zatrzymali mnie, ale już możemy iść... Jechać, jak wolisz. - Uśmiechnął się dość szeroko i poprawił torbę na ramieniu. Była nieco lżejsza niż dnia poprzedniego, a to dlatego, że pożyczył mnóstwo notatek Jamesowi. Obrzucił Doriana uważnym spojrzeniem od głowy, aż po same stopy i z powrotem, a swoje czarne oczy zatrzymał na lizaku i jakoś automatycznie oblizał usta.

- No i mam nadzieję, że nie będę nikomu przeszkadzać. Zawsze możemy iść, jechać do mnie. Mam wolne mieszkanie... Zawsze - wypalił nagle i rozejrzał się dookoła, jakby właśnie powiedział coś zdrożnego.

Malarz wyciągnął lizaka z ust bardzo wolno, patrząc cały czas w oczy Rage'a z lekkim uśmiechem na twarzy. Poklepał murek tuż obok siebie i przytknął słodycz do ust, ale nie wetknął jej sobie ponownie miedzy wargi.

- Nie czekałem. Klapnij sobie, musimy jeszcze poczekać na Michaela. Zabierze się z nami.

Dopiero po tych ostatnich słowach oblizał słodkie od lizaka usta i wsunął go ponownie do ich wnętrza. Raz za razem zerkał w stronę uczelni, wyraźnie poirytowany.

- Znajomy? – spytał Rage, kiedy usadowił się wygodnie na murku obok Doriana. W pierwszej chwili miał zapytać nie o znajomego, lecz o chłopaka. Zreflektował jednak tę myśl szybko i owiał ją delikatnym uśmiechem, wpatrując się uporczywie w swoje dłonie. Zdecydowanie musiał się pozbyć śladów atramentu z długopisu, jaki przygryzł tego dnia zbyt mocno na zajęciach z literatury.

Omawiali wątki z książki pod tytułem Portret Doriana Gray’a i myśli chłopaka powędrowały w kierunkach, w których nie powinny, zwłaszcza, kiedy rozmowa zeszła na seksualność w tym dziele.

 Pomyślał wtedy o prawdziwym Dorianie, którego znał. Pomyślał też o nim, jakby to on był bohaterem i jakby to on był sprawcą mnóstwa aktów seksualnych – jak w powieści. Gdy się na tym przyłapał, ze złością rozgryzł końcówkę długopisu, a atrament strumieniem polał się po jego palcach.

Myśl, że chłopak imieniem Michael, może być chłopakiem Doriana, wcale nie pomogła Rage’owi skupić myśli, wytrąconych z równowagi widokiem lizaka w ustach malarza.

Wpatrzył się po chwili usilnie w drzwi uczelni, starając się nie spoglądać na te słodkie usta.

- Hm? - Dorian, zapatrzył się na drzwi uczelni i zdaje się, że nie dosłyszał pytania Rage'a. Dokładnie w chwili, gdy padło to treściwe 'hm' ze szkoły wyszedł blondasek i po rozejrzeniu się po parkingu, stanął na palcach i zamachał do Doriana bardzo energicznie i niezwykle entuzjastycznie. - O, jest!

Twarz Doriana pojaśniała w szczerym uśmiechu, a chłopaczek ruszył biegiem między samochodami i z rozpędu wpadł w rozpostarte ramiona Morta. Ten uchwycił go, lekko uniósł i zakręcił dookoła zanim postawił na ziemi.

- Rage to jest Michael. Poznajcie się i zmykamy. - Wskazał dłonią na swoje auto, do którego ruszył, nie czekając na pozostałych.

- Miło mi, Rage. - Wyciągnął do blond dzieciaka dłoń, ale równie szybko, co ją wyciągnął tak po uściśnięciu, cofnął.

Wcale nie czuł się specjalnie szczęśliwy, że Dorian się na niego doczekał, zwłaszcza po tak wylewnym przywitaniu. Nie był jednakże tak bezmyślnym człowiekiem, by z góry zakładać coś, co mogło być tylko wytworem jego dość szerokiej wyobraźni.

Obrzucił dość uprzejmym spojrzeniem blondyna i skierował się za Dorianem do jego samochodu, modląc się w duchu by ten mały nie zaczynał żadnej 'pasjonującej' konwersacji. Gdy tylko drzwi się otwarły, poczekał, aż Dorian usiądzie i wsiadł, moszcząc się, jak najdalej od ich ciekawskich spojrzeń.

Dorian siedział już za kółkiem samochodu.

Chłopaczek zajął miejsce z tyłu tłumacząc się zupełnie niepotrzebnie, że nie lubi siedzieć na przednim siedzeniu, bo trzeba zapinać pasy i człowiek nie ma tyle swobody, co z tyłu. Rage miał więc możliwość zajęcia miejsca przy kierowcy.

Ledwie ruszyli, Michael zaczął paplać. Mówił o zajęciach, o tym, czego się dowiedział, a co już wiedział wcześniej, bo mu powiedział o tym Dorian. Mówił o chłopakach, którzy wyraźnie omijali go szerokim łukiem i o nauczycielce, która stwierdziła, że ma talent teatralny i chyba pomylił kierunki.

- A właśnie! - wypalił nagle, łapiąc za zagłówek siedzenia, które zajmował Rage. - Słyszałem, że będziecie razem grać. To fascynujące. Też bym tak chciał. Z Dorianem... Ech...

To westchnienie było nader wymowne i przeciągłe.

Rage nie słuchał chłopaczka. Wpatrzył się w mijające obrazy za oknem, usiłując pozbyć się myśli, że chętnie by go wyrzucił przez okno, byleby się tylko zamknął. Czasami sam się rozgadywał, ale żeby aż tak? Co go obchodził jego dzień? Dopiero, kiedy tamten wspomniał o przedstawieniu, czarne spojrzenie padło na Doriana posyłając mu bardzo karcące przesłanie.

- Zawsze możesz z nim poćwiczyć, bez konieczności wyjścia na scenę - powiedział powoli, siląc się na uprzejmość wobec gaduły. Spojrzał na niego, odwracając się bokiem na siedzeniu, na tyle na ile pozwolił mu pas bezpieczeństwa i uśmiechnął się nieco szerzej. - Możesz mu pomóc się przygotować do roli, kiedy ja nie będę w stanie z nim ćwiczyć - dodał, czując się podle w roli swatki. Wszak na końcu była dość intymna scena i tragiczne wyznanie miłości.

Nie mógł sobie wyobrazić siebie z Dorianem w tej scenie, nawet podczas prób. I tak zdecydowanie wyobrażał sobie zbyt wiele, bez tego głupiego scenariusza.

Michael uśmiechnął się pełen szczęścia, słysząc taką propozycję. Za to Dorian aż zahamował gwałtownie przed jadącym z naprzeciwka samochodem, bo tak intensywnie wpatrzył się w Rage'a. Jakby mógł razić prądem zamiast spojrzeniem, to chłopak właśnie odczułby to bardzo dotkliwie.

- Rage, przecież to bez sensu - wyrzucił z siebie dość gniewnie, zerkając na Michaela. Samochód nadal stał na środku drogi. - Nie mam nic przeciw tobie Mike, ale jeśli mam zagrać, jak trzeba to potrzebuje profesjonalnego podejścia. Możesz mnie ewentualnie przepytywać z roli i pamiętaj, nikomu pary z gęby, bo się obrażę.

Michael skinął potulnie głowa i oparł się w milczeniu o siedzenie. Nie odezwał się już ani słowem, a Dorian mógł spokojnie jechać dalej.

Zatrzymał się przed czerwonym, niedużym domkiem. Michael otworzył drzwi samochodu.

- Och, to już? - Był wyraźnie zdziwiony, że już dojechał.

- Zabijesz nas... - mruknął, kiedy zarzuciło go do przodu gwałtownie. Gdyby nie pas, to pewnie znalazł by się na szybie, jak biedna i niczego niespodziewająca się mucha.

Nie zareagował na gwałtowność, z jaką Dorian wyraził swoją dezaprobatę propozycji.

- Dojechaliśmy, czy tylko Michael wysiada? - Wolał się upewnić, powoli sięgając do zapięcia pasa, by w razie czego wyjść z auta.

Nie widział jednak, by Dorian wysiadał, więc w jego umyśle pojawiła się mała iskierka nadziei, że zostaną w końcu sami, bez tego irytującego dzieciaka.

- Ja, tylko ja - zaćwierkało coś tuż przy głowie Rage'a, kiedy Michael wsunął dłoń przez otwarte okno, by się pożegnać z nowo poznanym chłopakiem.

Po krótkim uścisku i promiennym uśmiechu, jakim obdarował Rage'a obszedł on samochód dookoła i pocałował Doriana w policzek, zanim nareszcie oddalił się do domu, przy którym się zatrzymali. Dorian ruszył.

- Przepraszam za tamto, ale... - Zerknął przez chwilę na Rage'a i uśmiechnął się do niego przepraszająco. - Nie mogłem już słuchać, jak wmawiasz mu, że byłby dobrym partnerem do ćwiczeń aktorskich. Uwielbiam go. Kocham nad życie. Ale wybacz, grać to ja bym z nim nie mógł.

Po krótkiej przejażdżce, samochód ponownie zwolnił i wjechał na podjazd przy ciemno zielonym, ładnie utrzymanym, parterowym domku.

- Teraz i my wysiadamy - zakomenderował Dorian, otwierając drzwi.

- Irytujący, jak dla mnie - odpowiedział szczerze pisarz, kiedy wysiadał.

Gdy się wyprostował, poprawił czarną torbę na ramieniu i poczekał na pana domu, aż ten ruszy, by go wpuścić do swojego królestwa.

- Dobry aktor powinien umieć grać z każdym, chociaż tak właściwie to ty nie będziesz chyba więcej występować - westchnął głośno i przygryzł wargę. Zdecydowanie Dorian był epizodem w jego życiu i tego musiał się trzymać. - Dlaczego nie potrafiłbyś z nim grać? Jak widzę jego zapał, to od razu mam ochotę wpoić mu całą twórczość Shakespeare’a do głowy. - Uśmiechnął się cierpko, ruszając z wolna w stronę budynku.

Dorian poprowadził Rage'a do domu, otworzył przed nim drzwi.

Ogródek dookoła był zarośnięty trawą i kilkoma małymi krzaczkami, łatwymi w utrzymaniu. W środku natomiast było dość nowocześnie i schludnie. Korytarz urządzono na czarno białe kolory, a mały salon, do którego weszli był w kolorach bordo i zieleni. Okrągły stolik i cztery fotele, stały na samym środku. Po lewej na szafce znajdował się telewizor, a przed nim kanapa na trzy osoby. Po prawej stało kilka szafek z bibelotami, fotografiami i książkami.

Malarz wskazał chłopakowi kanapę, a sam udał się do pomieszczenia, naprzeciwko, którym była kuchnia. Wrócił zaraz z dwiema puszkami zimnego napoju.

Kiedy siadał na kanapie, za drugim jej końcu, rzucił jedną z puszek do Rage'a.

- Może w takim razie masz chęć zamienić sobie mnie na Michaela, hm? Chętnie popatrzę jak razem wyglądacie na scenie i chętnie pomogę mu w nauce tekstu. Jesteś na odpowiednim kierunku, więc mniemam, że doskonale sobie z nim poradzisz.

Otworzył puszkę i za jednym razem wypił z niej niemal połowę zawartości.

- To był sarkazm. – Rage oświecił go, kiedy tylko przysiadł na kanapie i złapał w swoje dłonie puszkę. Nie otworzył jej jednak, a położył obok siebie, by się ogrzała.

Przerzucił pasek torby i popchał ją na sam koniec, by mu nie przeszkadzała.

- Poza tym, masz rację. Dziwnie by mi było występować na scenie z kimś, kogo kocham.

Ściągnął trampki i podciągnął nogi pod siebie, siadając na kanapie po turecku. Błądził wzrokiem po szafkach i czasami zatrzymywał się na jakiejś rzeczy dłużej. Był wdzięczny losowi, że byli sami. Gdyby okazało się, że Dorian mieszka z rodziną, już nie byłoby Rage'owi tak swobodnie. - Poza tym, rola, którą dostałeś, to rola dominatora, a on jest o głowę ode mnie niższy. - Uśmiechnął się pod nosem. Ciekawie by wyglądało, jakby Michael miał mu wbić nóż w brzuch na przedstawieniu.

- Zawsze możecie się zamienić rolami. - Dorian wzruszył ramionami i dopił napój do końca. Pioruńsko mu się chciało pić po wczorajszym pofolgowaniu sobie z alkoholem.

Odstawił pustą puszkę na podłogę i zrzucił z nóg buty, siadając również po turecku, twarzą do chłopaka.

- No, więc? Może zaczniemy. Musisz mnie chyba bardzo dużo nauczyć. Pamiętaj, że ja jestem malarzem, a ty tu jesteś aktorem. Nie mam pojęcia o grze i nie wiem, od czego miałbym zacząć. - Przyglądał się uważnie chłopakowi, choć jego oczy były z chwili na chwile coraz weselsze. Nie nabijał się z niego i nie wyśmiewał, ale zwyczajnie zaczynał czuć wyraźną satysfakcje z tego, że Rage jest tu razem z nim i że takich spotkań będzie znacznie więcej.

- Po pierwsze musimy ćwiczyć, aż nam się to znudzi, bo tylko wtedy będziemy w stanie podchodzić do każdej kwestii racjonalnie. - Skoro Dorian się odwrócił, to on też, by mogli na siebie patrzeć. Z tą różnicą jednak, że Rage był opanowany i skupiony na tym, co chciał mu pokazać, a nie na tym czy będzie często spotykać się z chłopakiem.

To była inna kwestia, do przemyślenia, kiedy przestaną się zajmować sprawami, dla których tak naprawdę się spotykali.

- Po drugie, co jest oczywiste, musisz się nauczyć tekstu tak, żebyś w środku nocy ledwo obudzony mógł go recytować z pamięci, kiedy ktoś cię o niego zapyta. - Kontynuował, śmigając oczami po twarzy Doriana. - Po trzecie, musisz przyzwyczaić się do myśli, że będzie na ciebie patrzeć dużo osób. Wtedy powinieneś się wyłączyć i stać się postacią, myśleć, jak postać i że tak powiem... Mieć głęboko w dupie to, co dzieje się dookoła ciebie. Najlepszym sposobem ucieczki przed tremą, jest wyobrażenie sobie, że cała widownia siedzi nago i jest bardziej zażenowana od ciebie. - Wciągnął głęboko powietrze i przymknął na chwilę oczy, myśląc nad ostatnią dobrą wskazówką. - Po czwarte... Wszystko musi wyglądać autentycznie nawet, gdy będziemy sobie wyznawać różne ckliwości, których de facto czuć nie będziemy.

Dorian słuchał. Bardzo uważnie słuchał słów chłopaka prześlizgując się spojrzeniem po całej jego sylwetce. Odezwał się dopiero, gdy tamten skończył.

- Nauczenie się tekstu to pikuś. Nie miałem z tym nigdy problemu. Ale jeśli każesz mi wyobrażać sobie ludzi nago, możesz być świadkiem mojego nagłego zejścia. Nie chcę widzieć dyrektorki nago czy faceta od rzeźbiarstwa, który waży chyba ze sto kilo. Fuj. - Aż nim potrzepało, kiedy sobie to wyobraził.

 Zerwał się z kanapy, porwał pustą puszkę i wyszedł do kuchni, z której po chwili wrócił z kolejnym napojem.

Stanął z nim między telewizorem, a Ragem, wyciągnął rękę z puszką przed siebie, złapał się drugą za serce i zadeklamował mocno dramatycznym głosem.

- Być albo nie być - oto jest pytanie. Kto postępuje godniej: ten, kto biernie Stoi pod gradem zajadłych strzał losu, Czy ten, kto stawia opór morzu nieszczęść I w walce kładzie im kres? - zawiesił głos i schylił głowę z cichym westchnieniem. Zupełnie jak aktor, czekający na burze oklasków, mimo że jego deklamacja była koślawa i zupełnie nierytmiczna.

- Brawo! Brawo!

Tylko kretyn nie zorientowałby się, że zachwyt, jaki wyraził Rage, był wielce przesadzony i udawany. Zaklaskał w dłonie mocno i otarł niewidzialną łzę wzruszenia spod oka.

- Wolałbym jednak byś przytoczył mi kawałek tekstu z naszej sztuki - powiedział, już poważniej i zmrużył oczy. - Czytałeś to może? Ostatnia scena mnie przeraża... - Zazgrzytał zębami, ale musiał się przyznać przed chłopakiem, nim wpadnie w poważne tarapaty, kiedy wyszłoby to podczas prób, albo samego przedstawienia.

Podniósł na niego spojrzenie, na krótką chwilę, bo poszukał nim pozostawionej puszki. Nie czuł się spragniony, ale dla zasady i uprzejmości otworzył napój i zrobił kilka niewielkich łyków.

- Tak. Przeleciałem ją wczoraj i muszę przyznać, że zrobiłem to z niemałą przyjemnością. - Uśmiechnął się, otwierając przyniesioną puszkę i idąc z nią do stołu. Tam właśnie leżała i sztuka i opowiadanie chłopaka.

- Dlaczego jesteś taki przerażony tą sceną? To tylko kilka ckliwych wyznań i jeden niewinny pocałunek. Sztuka jest, że tak powiem, banalna. Proste słownictwo, takie życiowe, łatwo się będzie jej nauczyć.

Po chwili wrócił z papierami na kanapę, wręczył Rage'owi jego opowiadanie, a sam zaczął kartkować scenariusz, popijając napój. Odnalazł jedną ze scen, kiedy to główni bohaterowie się kłócą i dochodzi do rękoczynów. Przeczytał ten fragment na głos i spojrzał na Rage'a.

- To już to jest chyba gorsze.

- Jeden niewinny pocałunek? Chyba ominąłeś kwestię imprezy i tego, jak główni bohaterowie idą ze sobą do łóżka. Co prawda, jest zgrabnie ucięte, by ludzie się nie zniesmaczyli, ale... - Przewrócił oczami i uśmiechnął się. - Mnie przeraża scena, w której masz mi wbić nóż. Boję się, że Natasha jest zbytnio nastawiona na realność i da nam prawdziwy.

Odebrał swoje opowiadanie i poskładał je równo, po czym wsunął w boczną kieszeń torby.

- Jeżeli nie masz nic przeciwko, to dzisiaj nie chciałbym zaczynać prób. Chce cię poznać trochę, skoro mamy ze sobą współpracować. No i oczywiście chce usłyszeć, co sądzisz o opowiadaniu i jak się czujesz w roli głównego bohatera gejowskiego porno.  - Przesadzał oczywiście, bowiem opowiadanie było bardziej romantyczne niż erotyczne, ale musiał zamaskować swoje zażenowanie, jakimś głupim tekstem.

- Mmm... – Dorian zamruczał, zamykając scenariusz i odkładając go na podłogę. Usiadł wygodnie i wpatrzył się w ścianę gdzieś nad ramieniem chłopaka. - Chcesz mnie poznać... Więc, jestem nikim. Tak prawdę mówiąc to jestem zwykłym chłopakiem, który miał tyle szczęścia, by urodzić się w dość zamożnej rodzinie i mieć prawo do studiowania tego, co kocha najbardziej. Mam pełną i raczej normalną rodzinę. Jestem od zawsze dość pewnym siebie gościem i nie boje się nowych wyzwań. Jestem kimś, z kim można pogadać na dowolny temat i na pewno nie wyśmiewam ludzi za ich poglądy, czy zainteresowania. - Przeniósł spojrzenie na Rage'a i uśmiechnął się do niego delikatnie. - No i jestem gejem - dorzucił lekko i swobodnie. Zupełnie jakby to nie było nic, za co można było dostać w pysk od homofobów.

- Tak, to bardzo... Szczegółowy opis. – Rage otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, ale zdecydowanie wolał to, niż dowiadywanie się o chłopaku czegokolwiek od osób trzecich. - Kim jest dla ciebie Michael?

Tego, że jest gejem nie skomentował, przynajmniej wiedział, że nie będzie mu głupio całować się z nim podczas przedstawienia, o którym aktualnie chciał zapomnieć, ale coś nie wychodziło.

Ten blondasek był chyba jednak większą zadrą, niż mógł się spodziewać i kiedy o niego zapytał, jego twarz przypominała bardziej kamień, niż powagę. Odchrząknął, wpatrując się w Doriana i nawet nie zauważył, że zaciska palce na puszcze tak mocno, że odwdzięczyła się cichym zgrzytem.

- Michael to chłopak, którego poznałem mając trzy lata. Razem się wychowywaliśmy i jest dla mnie... – Malarz zmarszczył brwi, wpatrując się uważniej w Rage'a i pochylając się w jego stronę by złapać go za ręce i uścisnąć. - Hej, ty chyba nie pomyślałeś sobie, że on i ja... - Pokręcił głową ze śmiechem i zabrał ręce, prostując się i sięgając po puszkę z napojem. - Błagam cię, nie, nie, to nie jest nikt taki. Kocham go, owszem, ale jak brata i tylko jak brata. - Po kilku łykach kolejna puszka była pusta i stanęła na podłodze. - Czegoś jeszcze chcesz się ode mnie dowiedzieć? A tak... Twoje opowiadanie. Było porywające. Co prawda ja powiedziałbym raczej "Jesteś cholernym idiotą", a nie "jesteś głupi, jak but" no, ale to ja.

- Nic nie pomyślałem. - Skłamał, marszcząc nos. Czuł się złapany na gorącym uczynku, jak dziecko wykradające cukierki bez pozwolenia rodziców. - Poza tym, zapytałem z ciekawości, a nie po to byś mi się tłumaczył - dodał i uśmiechnął się. Uśmiechnął się szczerze i bardzo szeroko, a rzadko się tak uśmiechał.

Mimo wszystko, że nie powinien się tym przejmować, to poczuł, jak ogromny głaz na sercu rozpada się w proszek, pozostawiając po sobie tylko wspaniałe uczucie ulgi.

- Mam zamiar kontynuować opowiadanie, jak tylko znajdę chwilę... Szczerze mówiąc, nawiasem, wyglądasz, jakbyś zaliczył wczoraj solidną imprezę.

Z reguły Rage nie pił, ale znał się trochę na kacu, chyba jak każdy, kto był niegdyś nastolatkiem.

Przeczekał pierwszą i drugą puszkę, ale przy trzeciej nie mógł sobie już odmówić nieco złośliwego komentarza.

- Nie, to nie impreza. To moja głupota. Miałem wczoraj dziwny nastrój po przeczytaniu tego wszystkiego. Więc siedziałem, słuchałem muzyki, rozmyślałem i zapijałem chandrę. Skończyło się jak widać. - Rozłożył ręce na boki i zrobił minę bardziej niewinnego niż noworodek. - Zresztą, nieważne. Przejdzie, jak wszystko. Ale wiesz, co? Skoro ja mam się przed tobą wywnętrzać, to liczyłbym też na rewanż. Słucham, teraz twoja kolej na opowiedzenie mi czegoś o sobie, a najlepiej wszystkiego.

- Dlaczego miałeś dziwny nastrój? To tylko zwykłe opowiadanie. Może nieco przesadziłem z idealizowaniem twojej osoby, ale to było zamierzone. - Zmarszczył czoło. Nie lubił o sobie opowiadać, bo jego życie w porównaniu z tym, co opisywał było po prostu nudne. - Nie wiem, co mógłbym ci o sobie opowiedzieć. Może jedynie to, że również jestem szczęśliwy na kierunku, który sobie obrałem, bo kocham pisać od dziecka. Moi rodzice rozwiedli się dwa lata temu, a mój ojciec ponownie ożenił się i mam przyrodniego brata, którego widziałeś z resztą i którego przyszło ci prawie pobić. Poza tym, to nic. Żyję sam, pracuje trochę, by mieć na swoje utrzymanie i trzymam się z dala od problemów - opowiedział to, co najwygodniej mu było opowiedzieć.

Uszczuplił swój życiorys o kilka może nawet znaczących faktów, ale nie miał zamiaru opowiadać więcej niż to było konieczne. Nie dzisiaj, nie teraz i nie temu chłopakowi, którego prawie nie znał.

- No i oczywiście, jak mogłeś się domyślić, też jestem gejem. Tyle, że jakoś nie mam ochoty rozgłaszać tego faktu.

- Masz chłopaka? – Dorian nie miał zamiaru tak łatwo odpuszczać.

Chciał wiedzieć nieco więcej i chciał się przekonać na ile może sobie pozwolić przy Rage'u. Ucieszyła go wiadomość o tym, że chłopak jest gejem. Ucieszyła, dlatego, że odpadł fakt przekonywania go, że całowanie chłopaka nie jest czymś strasznym. A kto wie, może będzie miał nowego towarzysza do rozmów. - Dlaczego się kryjesz z gejostwem? Dlaczego nie postawisz się i nie będziesz sobą? Nie uważasz ze to takie oszukiwanie samego siebie?

Dorian sam kiedyś ukrywał ten fakt, ale nadszedł dzień, kiedy się postawił i od tamtej chwili nie zamierzał się już kryć. Mało tego stawał w obronie innych i trzymał zawsze stronę swoich.

- To nie tak, że się ukrywam. Po prostu nie mam ochoty o tym mówić. Kiedy ktoś zapyta, to powiem prawdę, ale poza tym... – Rage wzruszył ramionami i przygryzł wargę. Dobrze było teraz, a nie, kiedy by miał się narażać dla innych. Kto miał wiedzieć, to już dawno poznał prawdę. - Moi rodzice wiedzą i mój brat też wie. Tylko, że musi mnie akceptować, dlatego mnie nie zaczepia.

Wyjaśnił jeszcze i dopiero wtedy spojrzał na Doriana uśmiechając się lekko.

- Nie mam chłopaka. Już dawno nie mam chłopaka, chociaż czasami dzwoni i mnie prześladuje...

- A właśnie, brat. Chcesz powiedzieć, że ten dupek, którego posadziłem na dupie na parkingu to twój brat? - Nie kryło się w tym pytaniu ani trochę złości, czy irytacji. Zwykła ciekawość. Malarz nie miał też zamiaru obwiniać Rage'a za zachowanie jego brata. Nie był taki. Chłopak wyglądał na takiego, z którym można pogadać wiec nie było sensu żeby robić mu jakiekolwiek wyrzuty. No i wyglądał całkiem ciekawie. I przecież to właśnie jego wspomnienie nie dawało wczoraj spokoju Dorianowi. Nie tylko opowiadanie.

- Tak, a paradoksalnie jego najlepszy przyjaciel jest moim przyjacielem. - Uśmiechnął się dość blado. Po części czuł się winny. Zwłaszcza teraz, kiedy dowiedział się ile blondyn znaczy dla Doriana. - Poproszę go, by się opanował, jak tylko rodzice urządzą kolejne urocze spotkanie przy obiedzie. Mam nadzieję, że nie masz mi za złe, że go nie powstrzymałem? - spytał po chwili, patrząc na chłopaka jeszcze uważniej.

Tak właściwie łapał się na tym, że nie może się oprzeć przed patrzeniem, zerkaniem nawet wtedy, gdy chce odwrócić wzrok z zażenowania.

- Nie przejmuj się. Nie musisz w to ingerować, jeśli tak ci łatwiej. Jak widziałeś, radzę sobie. Nie potrafią się czasami powstrzymać, ale wiedzą, że nie odpuszczam. – Dorian wzruszył ramionami z uśmiechem. Potrafił sobie radzić sam i potrafił zadbać o Michaela. - No, a teraz, chyba powinniśmy wrócić do sztuki. Dlaczego boisz się sceny z nożem? Aż tak groźny ci się wydaje?

Ponownie sięgnął po sztukę i odnalazł te scenę. Nie chciał dłużej wyciągać z chłopaka informacji. Nie widział sensu by go dręczyć szczerością skoro miał wrażenie, że ten nie bardzo ma na to ochotę. A może to tylko pozory? W każdym razie malarz stwierdził, że należy mu się chwila oddechu.

- Wiesz, mimo mojego grubiaństwa i pewności siebie, gdzieś tu... - Położył rękę na swej klatce piersiowej i zetknął nad kartkami w oczy chłopaka bardzo poważnie. - Kołacze serce, które potrafi być miłe i potrafi zmusić mózg do dobroci i rozsądku.

- Wiem, nigdy w to nie wątpiłem. Wstań. – Poprosił Rage i zsunął się z kanapy na równe nogi.

Odetchnął głęboko i czekał, aż Dorian także wstanie. Chciał mu pokazać, o co chodzi z tą sceną. Musiał sobie samemu udowodnić, że kiedy już przećwiczą ją do znudzenia, to nie będzie na nią tak dziwnie reagować. Odciągnął dłonie w tył i wyprostował się, przymykając oczy. Mało pamiętał ze scenariusza, bowiem prawie go nie czytał, ale scenę z nożem mógł sobie wyobrazić w każdej chwili, nawet w nocy. Z resztą poniekąd mu się śniła - poniekąd dlatego, że została zastąpiona bardziej przyjemnymi scenami, ale tego Dorian nie musiał wiedzieć. Uśmiechnął się pod nosem, czekając aż chłopak podniesie się z kanapy i stanie na przeciwko niego.

- Kartki możesz odłożyć, nie będą ci potrzebne. Przydałaby się jeszcze ściana, ale sądzę, że sobie nawet tu poradzimy.

- Ściany masz wszędzie dookoła, Rage - wypalił ze śmiechem, wstając z kanapy. Scenariusz został na posłaniu.

Dorian stanął na przeciwko chłopaka, wygładził koszulkę i strzepnął jakieś niewidoczne pyłki ze spodni. Dziwnie się czuł. Wiedział jednak, że musi to pokonać. Musiał się przełamać i zacząć czuć, jak aktor skoro podjął to wyzwanie.

Obejrzał chłopaka dokładnie i uśmiechnął się. Czytał tę scenę, owszem, ale czytał, jako ktoś, kto poznaje historie zawarta w scenariuszu, a nie, jako znawca.

- No dobrze. Słucham, co mam zrobić? Potrzebny rekwizyt? Może linijka?

- Boże nie! Nie chce mieć siniaków.

Pisarz przysunął się o krok bliżej, czując odpływającą z twarzy krew. Spokój i opanowanie trzymały się na delikatnych włoskach, które powoli pękały, gdy ujął dłoń Doriana i zwinął ją zgrabnie palcami w pięść. Tylko ona ich dzieliła, kiedy ułożył ją miękko na swoim brzuchu. Zagryzł zęby ze złości i odchrząknął, po czym uśmiechnął się na tyle na ile pozwalały mu drżące usta.

- Możesz mnie objąć w pasie. Dobry aktor nie potrzebuje rekwizytów, więc i my nie potrzebujemy ściany - mruknął, podnosząc drugą rękę chłopaka, którą ułożył na swoich plecach tuż nad kością ogonową. - A jako, że nie mamy ściany... - zająknął się wymownie. Czy aż tak było widać, że podnieca się głupią sceną mordu? - Przyciągnij mnie do siebie, mocno...

Dorian zrobił dokładnie to, o co poprosił go chłopak. Jego zaciśnięta w pięść dłoń spoczęła pomiędzy nim, a Ragem, a druga przylgnęła do jego pleców.

Wykonywał polecenia i zmuszał się do tego by nie myśleć o opowiadaniu chłopaka. By skupić się na scenariuszu i na tym, co chce pokazać mu chłopak, ale kiedy przyciągnął go do siebie stanowczym gestem i kiedy usztywnił rękę tak by chłopak nie mógł się ruszyć... To przekraczało granice jego spokoju. Chłopak był stanowczo zbyt blisko by Dorian był w stanie zachować spokój. Spojrzał na niego z góry. Zacisnął zęby i zmusił się do myślenia o sztuce.

- I teraz, powinienem powiedzieć, że nieważne, co zrobisz i jak bardzo mnie zranisz, to będę cię kochać. Jednakże... - Oparł z rezygnacją głowę o pierś Doriana i westchnął ciężko. Ten mały problem, w postaci trzymanego na uwięzi podniecenia przerastał go. - Nie przeraża mnie ta scena... - wyszeptał po chwili, oddychając głęboko i przyznając się tak właściwie do kłamstwa, którym przykrył prawdę.

Bał się, że Dorian uzna go za dziwaka i za osobę mało profesjonalną. Bał się, że go wyśmieje, bo daje się tak łatwo prowokować do niestosowności. Nic jednak nie mógł poradzić na to, że sama wyobraźnia, a co dopiero realna bliskość chłopaka podnosiła mu ciśnienie.

- Przepraszam - dodał jeszcze ciszej, ale nie odsunął się. Jeszcze kilka chwil chciał odetchnąć jego zapachem i poczuć się tak, jak dawno już się nie czuł.

Dorian zabrał dłoń z brzucha chłopaka i ujął go pod brodę, zmuszając by popatrzył mu w oczy. Zadał w jego spojrzeniu, sunąc kciukiem po jego policzku. Już tam, na korytarzu, gdy pierwszy raz poczuł bliskość tego chłopaka wiedział, że nie będzie umiał przejść obok niego bez uczucia, że jest kimś wyjątkowym. A teraz, kiedy miał go tak blisko i tylko dla siebie.

- Rage, spokojnie. Nie musisz się mnie bać. Obiecuje, że nie zrobię nic, co będzie sprzeczne z twoimi chęciami. Obiecuje, że nikt nie zorientuje się, że jesteś gejem i że... - Uśmiechnął się bardzo kusząco, gdy jego palec przesunął się po ustach chłopaka. - Masz piękny kształt ust, wiesz. Są takie zgrabne, takie dokładnie wykrojone. Jakby tworzone do całowania.

- Nie boję się ciebie. Boję się siebie.

Skoro Dorian chciał, to patrzył mu w oczy, bardzo głęboko. Nie odważył się jednak na uśmiech. Otworzył lekko usta, czując na nich palec. Chciał odwrócić głowę i pochwycić go pomiędzy wargi, ale jedyne, co z siebie wykrzesał, to nieco bardziej zacięta mina i dłonie, które zmusił do tego, do czego od dawna się rwały.

Dokładnie tak, jak sobie to wyobrażał przed snem, objął Doriana w pasie. Palce zacisnął na jego koszuli, a odległość tych kilku centymetrów, jaka ich dzieliła została zniszczona.

- I że? Dokończ.

- I że nie potrafię przy tobie panować nad pragnieniami. - Jeśli chłopak tak bardzo chciał to usłyszeć Dorian postanowił mu to powiedzieć.

Zawsze był szczery. Zawsze starał się by każda sytuacja była jasna i klarowna. Czując dłonie Rage'a na swoich plecach, aż drgnął z narastającej w nim chęci by skończyć to żałosne gadanie i przejść do spełniania chęci. Te usta tak bardzo go kusiły. Ten chłopak miał w sobie tyle uroku, gdy tak bardzo powstrzymywał się przed wtuleniem się w niego.

Przesunął dłoń na policzek Rage'a, a usta zbliżył do jego ust na odległość oddechu. Chciał sprawdzić, jaki smak maja wargi, które prześladowały go od wczoraj. Chciał się przekonać czy Rage potrafi być tak gorący, jak postacie z jego opowiadania. Chciał pokazać mu, że jego wyobrażenia o tym, jaki jest Dorian, nie dorównują rzeczywistości. Przeniósł dłoń na kark chłopaka, jakby chciał upewnić się, że ten mu nie ucieknie. Zatonął w głębi jego spojrzenia, a w jego brązowych oczach zapłonęła iskierka żądzy, jaka zaczęła się w nim budzić.

- To nie panuj, proszę. - Prosił i był w stanie błagać, by Dorian się nie powstrzymywał.

Wyobraźnia pisarza tworzyła kolejne sceny w jego umyśle. Coraz to nowe wyobrażenie płomiennych sytuacji poganiały poprzednie, wydające się mniej żarliwymi. Żaden najlepszy pisarz nie był w stanie tak naprawdę opowiedzieć, co działo się w nim, gdy miał przy sobie tamtego chłopaka. Brakowało słów, by tworzyć składne zdania opisujące każdą najdrobniejszą emocję, która burzyła się w nim od wczorajszej nocy. Chciał, by Dorian był jego bohaterem, by uratował go od niespełnienia i dał mu nowe natchnienie. By okazał się kimś realnym, a nie tylko wytworem bujnej wyobraźni i by przelał w niego każde pragnienie, jakie tylko posiadał - zarówno w książce, a jeszcze bardziej teraz na żywo.

Malarz pokonał dzielące ich oddechy. Pokonał każdy kawałeczek przestrzeni jak ich dzieliła. Przyciągnął do siebie biodra chłopaka, zsuwając dłoń na jego pośladki, a ich usta połączył w gorącym, stanowczym pocałunku. Sycił się jego wargami. Chłonął ich smak zachłannie, jakby to miała być jedyna szansa by ich pokosztować. Krew szalała w jego ciele i szumiała mu w głowie. Usta pieszczące usta chłopaka były niecierpliwe i gorące. Dał się ponieść pocałunkowi, dał się porwać uczuciu żądzy.

To było słodsze niż Rage mógł się spodziewać nawet w swoich najgorętszych wyobrażeniach.

Przylgnął do Doriana chciwie, oddając każde muśnięcie warg z pasją. Nie musiał oddychać, nie chciał oddychać, by nie przerywać tego wspaniałego pocałunku, w którym się zatracił. Prawie wspiął się na palce, by móc być jeszcze bliżej jego ust i jeszcze bliżej rozkosznego ciepła, które rozchodziło się po ciele malarza, a które i bardzo szybko ze zdwojoną siłą objęło również jego ciało. Naparł ochoczo biodrami, domagając się jeszcze i więcej, dużo więcej. Jego opanowanie poszło gdzieś i nie miało zamiaru wracać.

Pokazywał się chłopakowi od strony, którą rzadko ujawniał, a która była najmniej opanowana z jego stron i przeszyta na wylot skrywaną namiętnością.

Dokładnie w chwili, gdy Dorian objął chłopaka w pasie obiema rękami i zmusił do tego by ten odchylił się w tył... Dokładnie, gdy podstawił nogę tuż za nogi Rage'a i miał zamiar pchnąć go na kanapę, by moc obsiąść go i zatracić w żarze pieszczot... Dokładnie w chwili gry krew zagotowała się w nim i sprawiła, że tracił kontakt z realnością... Ktoś załomotał do drzwi gwałtownie i po chwili otworzył je z rozmachem.

Rage poleciał na kanapę, a Dorian wbił mordercze spojrzenie w przybysza dysząc ciężko z podniecenia i wściekłości, która teraz zawładnęła jego ciałem.

- Pan Dorian Mort? Dzień dobry. Mamy do pana kilka pytań - rozległ się stanowczy głos jednego z trzech mężczyzn, którzy właśnie przekraczali próg jego domu. Zaraz też odezwał się Michael, tłumacząc, że nie miał innego wyjścia i musiał im powiedzieć, gdzie mieszka Dorian.