Wrzuciłam rozdział. Nie jest idealny, nie jest cudownie poprawiony, ale nie mam serca, żeby Was dłużej przetrzymywać bez niczego. Mam nadzieję, że zdzierżycie go takim, jakim jest. Pragnę komentarzy i życzę wszystkim czytelniczkom i czytelnikom Wesołych Świąt.
Enjoy ^^
Rino obudził się z
samego rana w poniedziałek, wypoczęty i uśmiechnięty. Spał całą noc w jednej
pozycji, ale nie przeszkadzała mu ona w zupełności. Kiedy otworzył oczy i
spojrzał na Hiszpana, uśmiechnął się jeszcze szerzej i wtulił mocniej w jego
nagie ciało. Nie chciał go budzić, wszak Flavio mógł spać do woli, ale musiał
mu powiedzieć, że idzie do szkoły i kiedy będzie. Trącił nosem jego policzek i
cmoknął w usta, chcąc jak najdelikatniej wyrwać mężczyznę ze snu. Pogłaskał go
też po plecach delikatnie, po czym nawet podrapał, złośliwie zjeżdżając
paznokciami na pośladek. Nie był podniecony, ani nawet rozbudzony, jak to
bywało u nastolatków o poranku. Nie mógł sobie jednak odmówić podziwiania ciała
Hiszpana dotykiem.
— Mmmm... —
zamruczał, przeciągając się lekko i przygarniająca do siebie chłopaka, nie
otworzywszy nawet oczu. — Jeszcze pięć minut, co? Proszę, pięć minut...
Flavio nie wstawał
ostatnio zbyt wcześnie. Nienawidził wstawania o świcie, kiedy nie musiał tego
robić. Z cichym powarkiwaniem, wtulił twarz w szyję chłopaka i zacisnął
ramiona. Nie obudził się zupełnie. Nadal część jego świadomości pozostawała w
świecie snu, a oczy nawet się nie uchyliły. Ciepło ciała Rino pozwalało mu na
wycofanie się w krainę Morfeusza szybciej, niż został z niej wyciągnięty na te
kilka sekund. Nie poluźnił uścisku, a jego ciało przywarło niemal zupełnie do
ciała chłopaka, kiedy jego oddech stał się na powrót spokojny i miarowy.
— Pięć minut
Flavio, pięć minut… — Rino uśmiechnął się do mężczyzny, chociaż czuł, że jest
niemal duszony. Nie chcąc jednak nadal i wciąż wyrywać mężczyzny tak gwałtownie
z krainy snu, wsunął dłoń – jakimś sposobem – między ich ciała. Doskonale
wiedział, co robi. Doskonale zdawał sobie sprawę, że i tak nic potem nie
dostanie, ale jego złośliwa natura dawała o sobie znać właśnie rano. Zwłaszcza,
kiedy miał przy sobie tego Hiszpana. Zsunął dłoń na jego męskość, uśmiechając
się wrednie. Tylko dłoń się poruszała — powoli i delikatnie, a Rino przymknął
oczy i zaczął odliczać. Był daleki od snu, więc liczenie baranów by nie
pomogło. Skupił się więc na normalnym zegarku i normalnych sekundach. Ukrył też
uśmiech w razie gwałtownej pobudki Flavio i udał, że śpi.
Nie tak się usypia
Smoka! Flavio otworzył oczy tak gwałtownie, że gdyby jego powieki były ze
stali, rozeszłoby się teraz po mieszkaniu szczękniecie otwieranych wrót
zamkowych. To co nastąpiło potem wydarzyło się w kilka sekund. Hiszpan złapał
Rino za nadgarstek, uniósł jego rękę w górę, podniósł się nad poduszką,
odwrócił chłopaka na plecy, zawisł nad nim, przygwożdżając jego obie ręce nad
jego głową, bo do drugiego nadgarstka też sięgnął i wpił się brutalnie w jego
usta, kradnąc mu możliwość krzyku, oddechu, czy jakiejkolwiek ucieczki.
Pocałunek był pełen pasji i władczej dominacji. Był zniewalający, pełen żądzy i
takiego ognia jakim płonęło słońce w rodzinnym państwie Hiszpana. Flavio
Przygniótł sobą Rino tak bardzo, że ten mógł poczuć się przez chwilę uwięziony.
Chłopak nie zdążył
doliczyć do dziesięciu sekund nawet. Nie wiedział co się działo przez kilka
chwil po tym, jak Flavio otworzył oczy. Czując się ubezwłasnowolniony, jęknął
gardłowo w usta mężczyzny i odwzajemnił pocałunek. Gwałtowność mogła być
chwilowa, więc Rino skupił się tylko i wyłącznie na nadążeniu w całowaniu
hiszpańskiego ogiera, na nowo ucząc się oddychania przez nos podczas pocałunku,
bowiem zapomniał o tym, że w ogóle powinien to robić. Zacisnął też dłonie w
pięści, ale ich nie wyrwał. Po chwili poczuł też w końcu ogarniające go
podniecenie, którego jednocześnie pragnął i nienawidził w tamtym momencie.
Sumienie miało ochotę zaprotestować gorąco przed doprowadzeniem ciała do stanu,
kiedy wycofanie się Hiszpana zaboli, jak nóż wbijany w serce, ale nie dało
rady. Chłopak modlił się więc o cud do wszystkich bogów mieszkających na
terenie Hiszpanii, by dały Flavio siłę na to, a raczej odebrały ją przed tym,
aby przerywał to, co zaczął.
Hiszpan całował go
intensywnie i gorąco. Wysunął język miedzy wargi chłopaka i masował nim jego
podniebienia. Odnalazł towarzysza do gorących zawodów i mocował się z nim
badając jednocześnie każdy kawałeczek tego ponownego narządu. Zsunął jedna z
rąk chłopaka, przytrzymać je nadal drugą. Oderwał się od jego warg i posłał mu
pełne stanowczości spojrzenie.
— Prowokujesz mnie,
Rino. Wiesz, że jesteś apetycznym kąskiem i wykorzystujesz to, nawet jeśli
robisz to nieświadomie — mruczał gardłowo, podczas, gdy jego ręka zjechała na
bok Rino, a stamtąd przesunęła się na jego krocze. Flavio przesunął się tak,
aby było mu wygodniej i zaczął masować przyrodzenie chłopaka, całując równocześnie
jego szyje. Nie puścił mu rak. Nie trzymał ich mocno, ale intensywne pieszczoty
jakimi obdarzał Rino mogły go zdecydowanie obezwładnić.
— Flavio… — Rino
jęknął głośno, łapiąc po tym głośno powietrze. Nie było sposobu, by nie poddał
się pieszczocie Hiszpana, o którą sam się prosił. Nie myślał też o tym, aby
wyrywać się z jego uścisku. Ciało samo zareagowało wraz z umysłem, który nadal
starał się bronić i wygięło się w łuk pod dotykiem dłoni mężczyzny. Rino
poruszył się niespokojnie, chcąc dostać jeszcze więcej ciepłej dłoni. Oddech
uciekał pośpiesznie z ust młodego, który odwrócił głowę w stronę policzka
Hiszpana. Poruszył ustami, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć, ale zamiast
tego ponownie i prosząco jęknął mu do ucha i zacisnął powieki mocno, ocierając
się policzkiem o policzek Flavio, niczym kociak. Ten mężczyzna zdecydowanie
dziwnie na niego działał, ale przecież nie mógł – i nie był w stanie –
powiedzieć mu, że to nie tylko pożądanie.
Mężczyzna
uśmiechnął się. Przelotnie i delikatnie jego usta wykrzywiły się w uśmiech
pełen satysfakcji. Nie zaprzestał pieszczot męskości chłopaka. Nie miał zamiaru
wprowadzać go na wyżyny doznań i zostawiać bez spełnienia. Całował skórę
chłopaka na jego obojczyku i torsie. Muskał ją koniuszkiem języka, a czasami
kąsał delikatnie lub zasysał na krótką chwilę wargi. Poruszył udem wzdłuż nogi
Rino, a jego dłoń zdecydowanie uchwyciła przyrodzenie młodego i przesunęła się
po nim w górę, zaciskając się na jego czubku na chwilę. Zaraz potem, dłoń
zjechała do nasady członka, a palce przez moment gładziły mosznę, drażniąc
jądra rozpalonego młodzika. Hiszpan wiedział co robi. Każdy jego ruch był pewny
i zdecydowany. Jego własne ciało rozgrzała namiętność i przemożna chęć
doprowadzenia do wybuchu ekstazy Rino.
— Proszę cię… Młody
chciał dojść, czy w ten czy w inny sposób. Nabrał pewności po kilku ruchach
dłoni Hiszpana, że ten go nie zostawi niezaspokojonego, więc rozluźnił mięśnie
i pozwolił czerpać sobie jedynie przyjemność z dotyku Flavio. Wyrwał jedną rękę
z uścisku i objął mężczyznę za szyję, przyciągając do siebie jeszcze bardziej
stanowczo. Pocałował jego rozpalone ramię na ślepo, rozpływając się w rozkoszy
i wzdychając za każdym razem, kiedy palce Hiszpana zaciskały się na jego
męskości mocniej i to w najczulszych punktach, które Flavio magicznym sposobem
znał doskonale. Nie tyle czułych dla każdego mężczyzny, ale czułych tylko i
wyłącznie dla samego Rino. Przez chwilę chłopak pomyślał też, jak miło by było,
gdyby mężczyzna go posiadł, aż zachłysnął się powietrzem od tych myśli.
Flavio nie starał
się trzymać jego rąk w uścisku za wszelką cenę. Nie zależało mu na tym, aby
chłopak czuł się skrępowany, ale na tym, aby zaznał spełnienia. Wyczuwał
doskonale, kiedy jego ciało reaguje mocniej, a kiedy po prostu przyjmuje pieszczotę.
Wyczucie Rino nie było rzeczą trudna, więc Flavio już po kilku ruchach i
muśnięciach wiedział, co sprawia chłopakowi największą przyjemność. Wzmógł
masaż przyrodzenia młodego i zasypał go kolejnymi, gorącymi pocałunkami.
Czekał. Cierpliwie czekał i czerpał z tego oczekiwania swoistą przyjemność.
Chciał poczuć, jak każdy, nawet najmniejszy mięsień Rino napina się i jak jego
członek nabrzmiewa do granic możliwości i wybucha przy wtórze krzyku uniesienia
chłopaka. Dłoń wędrowała po członku miarowo i stanowczo. Rytm, jaki Hiszpan
sobie narzucił był dość zawrotny, więc nie było możliwości, aby chłopak nie
zareagował szybko i gwałtownie. Flavio słyszał jego urywany oddech i serce,
które szalało w tej młodej piersi. Nie, nie pomyślał nawet przez chwilę, aby zmienić
sposób zaspokajania chłopaka. Nawet mu przez myśl nie przeszła możliwość
posiadania go w jakiś inny sposób. Wystarczało mu poczucie, że to za sprawą
jego poczynań, Rino traci kontakt z rzeczywistością na rzecz rozkoszy
spełnienia.
Uścisk przyciągania
prawie bolał samego Rino, ale nie przerwał go nawet na chwilę, gdy jego męskość
eksplodowała w dłoni Hiszpana. Wpił się w usta mężczyzny, aby zdusić krzyk, a
potem krzyknął jeszcze raz, czując ponowny mocny skurcz, który odebrał mu
całkowicie zdolność myślenia i odbierania innych rzeczy prócz przyjemności
wylewającej się z członka wraz ze spełnieniem. Po dłuższej chwili zwolnił
uścisk i opadł na poduszki, pozostawiając ramiona Flavio w spokoju. Schował za
to swoją czerwoną twarz w dłoniach i odetchnął głęboko. Nie mógł pozwolić sobie
na to, by spojrzeć na twarz mężczyzny, nie czerwieniąc się. Nie chciał, aby
widziano go w takiej sytuacji, chociaż niejednokrotnie, niejedna osoba miała
taką sposobność.
— Spóźnię się do
szkoły — wymruczał spomiędzy palców i spojrzał przez nie kątem oka na Flavio,
oddychając najgłębiej jak się dało. Czuł każdy mięsień, który niedawno napinał
się w orgazmie i nie mógł żadnego zmusić do poruszenia się choćby o cal.
— Zdążysz — rzucił
krótko Hiszpan, zabierając dłonie Rino od jego twarzy.
Wpatrzył się w
czerwone policzki młodego i uśmiechnął się. Na końcu języka miał stwierdzenie
które padło pod adresem chłopaka już dwa razy. Aż korciło go porównanie do
czerwonego jabłuszka. Trzymając ręce Rino po obu stronach jego głowy, Flavio podsunął
się w górę i sięgnął ustami do jego ust.
— Jeśli nie chcesz
żebym cie tak budził to nie prowokuj następnym razem — mruknął, po czym
przesunął koniuszkiem języka po wargach chłopaka i uśmiechnął się. —
Przepraszam, że cie zatrzymuje. To się już nigdy nie powtórzy.
Po tych słowach
mężczyzna zsunął się zupełnie na bok i uwolnił ręce Rino. Położył się na
poduszce twarzą do sufitu i z westchnieniem zamknął powieki. Chłopak miał
szkole. Musiał iść. Poza tym... Bądźmy szczerzy! Hiszpańska krew gotowała się w
mężczyźnie który walczył z podnieceniem.
— A kto powiedział,
że nie chcę? — Zerknął na Hiszpana kątem oka i ponownie, na krótką chwilę ukrył
twarz w dłoniach, by Flavio nie mógł widzieć szerokiego uśmiechu, jaki się na
niej wymalował. Po minucie odwrócił się na jeden bok i spojrzał na zegar, a
zaraz po tym odwrócił się na drugi bok i przytulił do mężczyzny, układając
brodę na jego piersi i patrząc na jego twarz uważnie.
— Problem jest
raczej w tym, że mam mało czasu, a nie chcę cię zostawiać niezaspokojonego. —
Rzucił okiem wymownie w stronę męskości i przesunął dłonią po torsie Hiszpana,
aż do granicy i podrapał go po podbrzuszu delikatnie, całując jednocześnie
skórę pod swoją brodą wymownie.
Flavio złapał
nadgarstek chłopaka i podniósł jego drażniącą go rękę do ust. Obcałował jej
wnętrze i położył ją sobie na piersi. Dotyk chłopaka sprawiał, że po jego ciele
biegały ciarki. Sprawiał, że Hiszpan zaczynał tracić nad sobą kontrole, której
stracić nie chciał. Wiedział czym zajmował się chłopak i w sumie miał prawo do
usprawiedliwiania się tym. Ale nie chciał tego. Nie chciał dać się ponieść i
potem żałować, że stracił możliwość na inne poznanie Rino. Wiedział, że tak
będzie. Wiedział, że cały szacunek runie w gruzy. Uśmiechnął się do młodego,
przykrywając jego dłoń własną.
— Nie trzeba Rino.
Nie teraz. Uwierz, że bardzo tego chce ale... Nie, nie teraz — wyszeptał,
ponownie unosząc dłoń chłopaka do ust i całując jej wnętrze. — Zbieraj się,
musisz iść do szkoły. Obiecuje, że będę tu, gdy wrócisz, hm?
— No ja mam
nadzieję, że będziesz. Zrób sobie dobrze, myśląc o mnie, ok? — westchnął
ciężko, ale uśmiechnął się, kiwając głową z rezygnacją. — Nie wiesz, co
tracisz. Inaczej jest robić coś z powinności, a inaczej z uczuciem — mruknął
jeszcze, dźwigając się i całując Hiszpana w usta dość zaborczo i namiętnie, po
czym cmoknął go i zwinął się z łóżka, aby zebrać się do szkoły. Czuł się
odprężony, choć odrobinę bolał go dystans, jaki stwarzał Flavio dla dobra ich
znajomości.
Nie mógł się jednak
tym przejmować w szkole, więc skupił się na szybkim prysznicu, po którym wrócił
do pokoju i ubrał się w nowe ubrania, nie omieszkując się okręcić, niczym
zawodowy model przed mężczyzną. Wyrzucił z plecaka niepotrzebne książki i
zeszyty, a kiedy stwierdził, że ma odpowiednio dużo czasu na szybką kawę,
pomknął do kuchni.
— Wstawaj na kawę —
rzucił nim zniknął w kuchennym pomieszczeniu i zaczął nastawiać wodę oraz
szykować kubki.
Z widocznym
zastanowieniem Flavio obejrzał sobie mały pokaz mody, jaki zafundował mu
chłopak. Podobało mu się, że nie ma on oporów przed pokazaniem się w jego
oczach jako uczeń spieszący się do szkoły. To właśnie tak powinien się
zachowywać chłopak w jego wieku. Uśmiechnął się leżąc na boku i prowadząc
dokładne oględziny stroju, jaki tamten sobie wybrał. Uniósł palec w górę na
znak aprobaty. Wyszedł spod kołdry zaraz po tym, jak Rino zniknął z sypialni.
Nie poszedł jednak prosto do kuchni. Zgarnął koszule i zawitał najpierw do
toalety. Dopiero potem pojawił się tuż za plecami Rino. Przyciągnął go do
siebie, wtulając go w siebie i kładąc brodę na jego ramieniu.
— Długo masz dziś
zajęcia? — zapytał, całując go
delikatnie w ucho. — Musze podjechać do Doriana po rzeczy.
— Do piętnastej, a
potem pół godziny zajęć dodatkowych, więc na czwartą będę w domu. Spokojnie zdążysz
zrobić wszystko, co chcesz. Zostawię ci klucze do mieszkania, ale jak cię nie
będzie, to będę zły, wiesz o tym? — odpowiedział cicho, odwracając lekko głowę
i uśmiechając się delikatnie do Hiszpana, po czym wywinął się w jego objęciach,
aby stanąć przodem do niego i ukradł sobie niewielki pocałunek, obejmując
obiema dłońmi policzki Flavio i gładząc je kciukami. — Jesteś taki śliczny,
kiedy jesteś rozespany i rozczochrany. Nawet wtedy, bym powiedział — zamruczał,
przygryzając wargę. Nie mógł nie dopuszczać do siebie tego, że pragnął tego
faceta bez oporów i bez myśli, że mógłby być jego klientem. Po prostu go
pragnął tak, jak pragnie się porannej kawy, albo gorącego prysznica po ciężkim
dniu w pracy. Pragnął tak naturalnie i pożądał go niesamowicie.
Mężczyzna nie miał
ochoty wypuszczać chłopaka zbyt szybko ze swych objęć. Nie przeszkadzał mu on,
a nawet można by rzec, że sprawiał iż Hiszpan czuł się lepiej. Miał władze,
pewnego rodzaju władze, nad Rino i w ten sposób jego samoocena rosła jeszcze
bardziej. O ile to w ogóle możliwe. Na skradziony całus zareagował uśmiechem, w
którym kryło się zadziwiająco dużo czułości. Przez chwilę patrzył na chłopaka
bez słowa, gdy usłyszał łechtające jego ego słowa.
— Rino, wiem
przecież, że jestem śliczny. Ale bardzo dziękuje za komplementy. Nie ma to jak
pogodnie zacząć dzień — Przeczesał włosy młodego palcami, zgarniając je za
jego ucho. Tak było lepiej. Tak była bardziej widoczna twarz, która chwilami
tak cudnie się rumieniła. — Tobie też niczego nie brakuje. Jesteś naturalny
taki, jak teraz. Wyglądasz o niebo lepiej w zwykłych ciuchach i z promienna
twarzą, na której maluje się radość z podróży do szkoły.
Na ustach Flavio
igrał delikatny uśmiech. Nie taki, jakim kusi się kochanka, czy taki, który
świadczy o kpinie. Nie, to był zwyczajny, przyjazny uśmiech kierowany do Rino,
na potwierdzenie prawdziwości komplementów.
— Obiecuje, że będę
tu po twoim powrocie. Ale ty obiecaj mi, że spędzimy miły wieczór przy dobrym
winie i może jakimś filmie, albo rozmowie, hm?
— Dobrze, ale nie
mam pojęcia, co moglibyśmy obejrzeć, bo nie nawykłem do oglądania telewizji.
[Przyznał szczerze i uśmiechnął się delikatnie, mrużąc oczy. — Poza tym musisz
zrobić zakupy na kolację, wiesz o tym? Nie mam zamiaru niczego zamawiać, bo mam
dwie ręce i mogę zrobić, co tylko będziesz chciał.
Stwierdził z
przekonaniem i przez chwilę zerknął na kawę, po czym przytulił się do mężczyzny
z jeszcze większym westchnieniem. Wcale tak bardzo nie chciał iść do szkoły i
go zostawiać, ale znał swoją powinność i był sumiennym dzieciakiem. Wiedział,
że bez szkoły sobie później nie poradzi, że oszczędności nie wystarczą do końca
życia i że z pewnością nie chciałby być niczyim utrzymankiem. Musnął jeszcze
ustami pierś Flavio i chcąc nie chcąc wyswobodził się na tyle na ile mógł z
jego uścisku. W końcu zabraknie mu czasu, aby wypić kawę, a wiedział, że bez
niej po jakimś czasie będzie w szkole niczym zombie.
— Kawa — mruknął,
biorąc kubki w dłonie i czekając, aż Flavio ruszy do salonu, gdzie winni byli
wypić napój bogów.
Łał pierwsza!!!
OdpowiedzUsuńNareszcie dodałaś rozdział!!!
tyle na niego czekałam, mam nadzieję że teraz wrócisz do starego rytmu dodawania notek !!!
Kocham, kocham, kocham, kocham to opowiadanie. Jest wyjątkowe. Tylko szkoda, że była tak długa przerwa.
OdpowiedzUsuńUwieellbiam to opowiadanie *.* Rozdział bardzo mi się podobał i wcale nie zgadzam się z twoim stwierdzeniem, że "nie jest on idealny", dla mnie jest w 95% (bo pozostałe 5% to brak Chase'a i Rocco <3 ) ;) Zepnij poślady, rozluźnij sferę twórczą i kreatywną w mózgu, no i do dzieła :*
OdpowiedzUsuńCzekamy cierpliwie i pamiętaj: Kochamy :)
PS. Wesołych, ciepłych,radosnych świąt *.* i Sylwestra, który ma być udanym początkiem nowego roku. Życzę Ci wielu sukcesów, radości i spełnienia marzeń, a także, poczucia satysfakcji, po osiągnięciu zamierzonych celów ;)
dziękuję i wzajemnie :D a co do opowiadania, to natycham się coraz bardziej i bardziej, więc po nowym roku z pewnością będzie kolejny rozdział :D :*
UsuńZnów zapomniałam wstawić komentarz. Dajcie mi kopniaka za to. :D
OdpowiedzUsuńRino miał bardzo przyjemny poranek. Uwielbiam jak on reaguje na Falavia, ale widać, że jest w nim obawa, iż Flav go nie chce. No, bo jak to tak tylko ręką mu pomagać ewentualnie ustami. Rino chce się kochać, a nie wie, że Flavio chce poczekać. A nakręcacie mnie tak, że coraz bardziej niecierpliwie się, kiedy będą się w pełni kochać. I nie mam tu na myśli uczuć, bo powoli zaczynają się rodzić, głównie ze strony chłopaka.
Rozdział mi się podobał, ale był za krótki. Jak ja bym chciała, aby wróciły czasy częstego dawania notek. :D
Witam,
OdpowiedzUsuńach cieszę się, że jest nowy rozdział... rozdział jest wspaniały, i co mówisz, „że nie jest idealny”?, jest rewelacyjny, pocałunek cudowny, Rino chciałby coś więcej, ale nie wie, że Flavio woli poczekać. A kiedy pojawi się Chease i Rocco?
Na nowy rok życzę dużo weny...
Pozdrawiam serdecznie Basia
Awww~!
OdpowiedzUsuńJeden z lepszych rozdziałów. Jest cudowny, uroczy, słodki a do tego pełen namiętności i taki pełen uczuć i takiego ciepełka~!
Podobowuje mi się to, że panowie się do siebie bardziej zbliżają, że podoba im się ta zaspana naturalność i że są tak cholernie seksowni i ciągnie ich do siebie. Mam nadzieję, że się wyklaruje między nimi silne uczucie~!
Życzę weny i szczęśliwego Nowego Roku.
Tęsknię za czasami, kiedy tu rozdziały ukazywały się często. :((
OdpowiedzUsuń