Rozdział XXXIII [Rino]

Ale... [Owszem miał chęć odpowiedzieć, że jedzenie widelcem nie jest niczym uwłaczającym godności chłopaka, ale powstrzymał się widząc jak ten zabiera się jednak do jedzenia naleśników przy pomocy sztućca. Uśmiechnął się, co chyba powinno być dla Rino swego rodzaju nagrodą za poprawne zachowanie choć Flavio sam nie wiedział dlaczego i po co ten uśmiech. Dość sprawnie i szybko posmarował sobie porcje placów, pozwijał je i ułożywszy na talerzu postanowił dotrzymać towarzystwa chłopakowi opierając się wygodniej o kanapę i jedząc z trzymanego w ręce talerza. Nie był to wybitnie dystyngowany sposób jedzenia, ale do tego Flavio przywykł już jakiś czas temu. Naleśniki były zaskakująco dobre. Mężczyzna zjadł cała porcję, jaką sobie przygotował ze smakiem.] Dziękuje. Było wyjątkowo smaczne. [Ponownie uraczył chłopaka uśmiechem, kiedy odstawił pusty talerz na ławę i odwrócił się w stronę Rino.] Zdaje się, że mogłem właśnie poznać twój kolejny talent. I przyznaj... [Skrzywił się widząc, że chłopak ma kącik ust umazany czekoladą. Wyjął z kieszeni chusteczkę i wytarł te słodycz szpecącą twarz młodego.] Że widelec nie gryzie, a jedzenie nim nie jest niczym złym.

Nie jest niczym złym Flavio. [Powiedział z powagą w głosie, bo akurat, kiedy miał mężczyźnie odpowiedzieć, ten zajął się czyszczeniem jego ust. Jakby Rino sam nie mógł się wytrzeć, albo oblizać. Zmarszczył czoło, ale trzymając talerz w ręce, jakoś nie przemógł się by trzasnąć tą ‘troskliwą dłoń’.] Jedzenie widelcem po prostu już nie jest modne, jest nudne. Zwłaszcza w domu, kiedy chcesz zachować przyzwoitą cząstkę naturalności i spontaniczności. Zwłaszcza przy jedzeniu naleśników. Nawet tych, które brudzą tak śliczną twarzyczkę, jak twoja. [Tak, dokładnie to chciał mu powiedzieć: że Hiszpan też nie uniknął ubrudzenia. Tylko dla Rino wcale nie było to szpecące, a wręcz urocze. Trzymając talerz nadal w rękach, odbił się od kanapy i wziął w drugą dłoń talerz Hiszpana.] Pozmywam, resztę się włoży do lodówki, a potem… Potem znajdę ci coś w co będziesz mógł się ubrać do spania. [Powiedział powoli i z namysłem, nim poszedł do kuchni, by zmyć naczynia. Zdecydowanie nie tylko przy Flavio, ale również przy nim samym nie mogło być niczego brudnego. Już same niedokończone kartony zaczynały go powoli irytować.]

Ja wiem, że czekolada jest idealna na moją cerę, ale raczej nie taka, Rino. Poza tym ty masz dość jasną karnację, więc u ciebie ona może tylko spowodować piegi. [Hiszpan mówił z taką powagą i tak rzeczowo, że ciężko byłoby mu nie uwierzyć. Poza tym miał pełne prawo do takiej rzeczowości. Wiedział co mówi. Kiedy chłopak zniknął w kuchni, Flavio upił kilka łyków z herbaty, a później zabrał z ławy kubek i słoik z czekoladą i zaniósł je na miejsce. Przez chwilę przyglądał się Rino, lecz gdy tylko ten się oderwał od zmywania odezwał się do niego dość poważnie.] Mam nadzieje, że nie mówiłeś poważnie o przebieraniu mnie w jakieś cudze ciuchy. Nie sypiam w pidżamach tylko nago, ale dla ciebie mogę ewentualnie zrobić wyjątek i zostać w bokserkach. Nie żebym się wstydził swojego ciała, ale pamiętam jakim obrzydzeniem napawał cię widok mojej męskości. [Hiszpan wypowiadając ostatnie słowa odwrócił się i wychodził z kuchni uśmiechając się pod nosem. [Czyżby syty posiłek wywołał nawrót nastroju pod wdzięcznym tytułem "nie ma to jak delikatne złośliwości"?]

Nikt nie powiedział, że to było obrzydzenie. [Zamruczał pod nosem, ale Flavio miał prawo, by go nie dosłyszeć. Uwielbiał takie marne wykręty w swoim wykonaniu, kiedy musiał przed czymś uciekać. W takich chwilach żałował, że mężczyzna, z którym przyjdzie mu spędzić noc w jednym łóżku, nie jest bardziej cywilizowanym i normalnym bytem społecznym. Wcisnąłby mu jakąś koszulkę, spodenki, odział w szalik… Nie no, może nie w szalik, ale na tyle, by Rino sam nie musiał się zbytnio rozdziewać. Jeszcze mu tylko do szczęścia brakowało wymówek na temat jego posiniaczonego ciała.] Poza tym… [Wytarł dłonie o ściereczkę, jak tylko zmył wszystko i wrócił do salonu, by zabrać resztę naleśników do schowania.] Sądzę, że tu w nocy może być nieco chłodno, a nie chciałbym byś się przeziębił. Potem byś narzekał, jaki to ze mnie nie jest zły i okrutny gospodarz. [Powiedział powoli, ściągając wargi do przesłodzenie uprzejmego uśmiechu, kiedy schylał się po talerz z naleśnikami.]

[Hiszpan siedzący już na kanapie, złapał chłopaka za koszulkę i przyciągnął do siebie tak, by ich twarze znalazły się tym samym poziomie, ale uważając by chłopak się nie wywrócił. Wbij swoje migdałowe oczy w przepastne spojrzenie Rino i, nie wiadomo dlaczego, wyszeptał.] Śpię nago. Czy ci się to podoba, czy nie. A skoro tak bardzo lękasz się o moje zdrowie i nie chcesz bym marzł, zawsze możesz spać ze mną. Jesteś idealny, jako przytulanka. Wiem coś o tym. [Nie odwracając nawet na chwile spojrzenia posłał Rino zabójczy uśmiech. Jeden z tych, przy których jego oczy lśniły tajemniczo a ludziom, niezależnie od płci, nogi miękły w kolanach, a serce przestawało bić.] To jak? Idealny gospodarzu? [Czyżby to było przełamanie w sposobie podnoszenia się Flavio do chłopaka? Czy próba sił i test na ile może sobie pozwolić będąc poza klubem? Tego chyba nie wiedział nawet Hiszpan, który zdawał się na śmierć zapomnieć, że nadal trzyma koszulkę chłopaka. Zakurzoną koszulkę należałoby dodać!]

Flavio, nie powiedziałem, że nie będę z tobą spać… [Jęknął wymownie, dmuchając ciepłym powietrzem z ust, wprost na twarz Hiszpana.] Ja po prostu nie będę spać nago, a ty możesz robić, co będziesz chciał, przepraszam. [Opuścił spojrzenie, by nie dać się ugiąć pod wzrokiem mężczyzny i delikatnie odczepił jego dłoń ze swojej koszulki. Zebrał talerz ze stołu, jak tylko się uwolnił i nie wyrzekając ni słowa więcej poszedł schować resztę jedzenia. Zdecydowanie Flavio był wykańczającym człowiekiem. Chłopak ochlapał twarz zimną wodą, by zniwelować rumieńce, jakie wykwitły mu gdy tylko ukrył się w kuchni. Na jego bladej twarzy zdecydowanie rumieńce wyglądały zabójczo.] Idź się wykąpać, tam są czyste ręczniki, a ja skończę sprzątać. [Zakrzyknął jeszcze, zatrzasnął drzwi lodówki i zabrał się za układanie posklejanych kartonów.]

Pozwalając mi na robienie czego zechce przeczysz sam sobie i.... [Patrzył, jak chłopak zabiera naleśniki i wychodzi z salonu z dziwnym uczuciem zadowolenia.] ... ryzykujesz.  [Rzucił głośniej gdyż zanim się zdecydował dokończyć myśl chłopak wyszedł z salonu. Z ulgą przyjął wspomnienie kąpieli. Nie żeby podejrzewał chłopaka o to, że się nie myje, ale nie był do końca pewien czy dostanie czystą bieliznę kąpielowa. Oczywiście łazienki musiał sobie poszukać, bo Rino zwiał do kuchni. Cóż, mieszkanie nie było na tyle duże by mógł się zgubić, więc odnalezienie odpowiednich drzwi nie przysporzyło mu kłopotu i nie zajęło całej nocy. Już po kilku minutach Hiszpan stał nago w kabinie i cieszył się ciepłem spływającej po jego idealnym ciele wody. Lubił gorące kąpiele, kiedy mógł wyleżeć się do woli w wannie, odprężyć i pomarzyć, ale prysznice też nie były złe. Dawały możliwość tańczenia w strugach wody, co mężczyzna właśnie czynił. Nucił pod nosem jakąś wesołą melodię i tańczył. Był zadowolony z siebie i czuł się całkiem dobrze, a szklane ścianki kabiny prysznicowej pozwalały mu na patrzenie na swoje odbicie. Może nieco niewyraźne, ale czy ktoś znał lepiej każdy skrawek tego ciała niż on? Raczej nie. Więc i taka namiastka odbicia była wystarczająca.]

[Rino z pewnością złapałby się za głowę, albo roześmiał, gdyby tylko zobaczył Hiszpana pod prysznicem. Na całe szczęście los oszczędził mu tego widoku i wśród pomrukiwania dochodzącego z łazienki i pomieszanego z płynącą wodą, zajął się układaniem pudeł. Dopakował resztę rzeczy i zakleił taśmą pudło. Zostało jeszcze sporo, ale przecież nie będzie teraz sprzątać. Nie przy człowieku, który wymagał więcej uwagi niż roczny maluch od swojej nadopiekuńczej mamusi. Podstawił spakowane klamoty pod ścianę, a puste kartony poskładał na jedną, stabilną wieżyczkę, po czym poszedł do ‘sypialni’, by wynaleźć sobie coś do spania. Najlepiej coś z długimi rękawami i jakieś długie spodnie, tyle, że Rage nic takiego nie miał. Jęk zawodu wyrwał się z gardła chłopaka i chcąc nie chcąc wynalazł jakąś koszulkę i spodenki – krótkie. Jak tylko Flavio jutro pojedzie, będzie musiał wybrać się do Galerii na jakieś zakupy. Tak... Na wielkie zakupy, by zacząć wszystko od nowa. W takich chwilach w ogóle nie żałował w jaki sposób zdobył pieniądze – cieszył się, że w ogóle je posiada i to w dość sporej ilości, którą miał bezpiecznie zachomikowaną u Iana.]

[Szkoda ze Rino nie wpadł na to by włączyć jakąś muzykę, byłoby przyjemniej i luźniej no, ale...Flavio radził sobie sam. Właściwie słuchanie własnego głosu sprawiało mu tak dużo przyjemności, że nie potrzebował dodatkowo niszczyć efektu muzyką. Wyszedł spod prysznica z uśmiechem i nadal w pełni rozśpiewany i roztańczony. Stanął przed lustrem i pochylił się do zwierciadła, by widzieć dokładniej każdy kawałek twarzy. Niestety, lustro było zaparowane, gdyż kąpiel Hiszpana była naprawdę gorąca. Przetarcie dłonią również niewiele dawało, bo para osiadała na szkle ponownie i sprawiała, że Flavio irytował się nie widząc tego, co chciał zobaczyć. W ręczniku wokół bioder, uchylił więc drzwi od łazienki i wyjrzał na przedpokój. Nie widział nigdzie chłopaka, co powitał lekkim uśmiechem. Pozostawiając uchylone drzwi, wrócił do lustra i do oglądania w nim swego odbicia.] Lustereczko, lustereczko powiedz przecie... [Zaczął poważnym męskim tonem zakładając ręce na tors i wpatrując się z wyższością w tafle szkła.] Kto jest najpiękniejszy na tym świecie? [Tu nastąpiła pauza pełna napięcia i wyczekiwania, po której Flavio wyciągnął ręce w stronę lustra, wycelował w nie palcami wskazującymi, a ton jego glosy przybrał piskliwą, kobiecą barwę.] Tyś mój Flavio tyś jedyny. Nie dorównują ci nawet dziewczyny!

[W przedpokoju, zaraz po tym, jak Flavio skończył swój monolog rozległo się dość mocne uderzenie czegoś ciężkiego o ziemię. Nie, to nie kartony, ani żadna z rzeczy Rage’a. To Rino wywrócił się na prostej drodze, idąc z salonu do łazienki, by popędzić narcyza i odebrać sobie łazienkę. Sunąc do celu nie zauważył przed sobą zawiniętego chodnika, ponieważ w momencie oczy zaszły mu łzami rozbawienia. Znalazł się na podłodze na kolanach, dusząc się niemal ze śmiechu. Na jego dłonie spadały wielkie, jak grochy krople łez.] Nie wierzę, ludzie… Trzymajcie mnie! [Zapiał, siadając na klęczkach, ale po chwili przemieścił się do tureckiego siadu i spojrzał na uchylone drzwi łazienki załzawionymi oczami.] Proszę cię, powiedz mi, że to jakiś żart… [Nie chciał się wyśmiewać z Hiszpana, naprawdę nie, ale cała złość, jaką w sobie zdusił odkąd mężczyzna zjawił się w mieszkaniu, znalazła ujście właśnie w taki niekulturalny i zapewne obraźliwy dla Flavio sposób.]

[Przede wszystkim słysząc uderzenie przedmiotu, bo tak to odebrał będąc w łazience, o podłogę, przerwał swą zabawę z odbiciem i wyjrzał na przedpokój. Miał nadzieje zobaczyć jakieś porozwalane pudla lub coś w tym stylu, ale nie zaśmiewającego się do łez Rino, który siedzi na podłodze i bełkocze coś do boga o jakimś żarcie. Wyszedł z łazienki i podszedł do chłopka, marszcząc brwi i układając dłonie na biodrach.] Co ty wyrabiasz? Nie możesz jak normalny człowiek zawołać, że chcesz wejść do łazienki tylko czaisz się na czworakach? Jeśli chcesz sobie popodglądać to nie musisz. Ja nie mam nic do ukrycia. Nie musze. [Wymownie chwycił palcami skraj ręcznika i przechylił głowę lekko w bok, przypatrując się Rino z nic nierozumiejącą miną.]

[Aż się położył z wrażenia na podłodze. Zapomniał, że dzierży w dłoniach ubrania do przebrania. Zakrył nimi twarz, ale powstrzymał się przed wysmarkaniem nosa, który zatkał mu się przez płacz rozbawienia.] Nie, ja, moment… Chwila… [Nie mógł się przestać chichotać i dojście do siebie zajęło mu kilka długich chwil, w których to Flavio mógł obserwować, jak chłopak prawie tarza się po ziemi. W końcu jednak odetchnął głęboko kilkanaście razy i podniósł się z podłogi na równe, aczkolwiek chwiejne nogi. Spojrzał na ręcznik, który mężczyzna miał zamiar z siebie ściągnąć, ale to nie wystarczyło, by Rino przestał być rozbawiony i zajął się kontemplowaniem jego – jeszcze – półnagiego ciała.] Maszeruj do pokoju i zagrzej mi łóżko, bo lustro nigdy nie przestanie kwiczeć. [Rzucił, zbierając w sobie resztki siły i czmychnął do łazienki, uraczając Hiszpana dość mocnym klepnięciem w pośladki. Na całe szczęście tam mógł się od niego na chwilę odizolować, bo drzwi miały zamek, którego nie omieszkał wykorzystać. Mógł spokojnie stwierdzić, że już nigdy nie spojrzy tak samo na żadne lusterko, bo gdzie będzie je widzieć, to przypomni mu się władczy i namiętny pisk Flavio.]

[Przez cały czas, kiedy chłopak tak usilnie walczył ze śmiechem, Flavio stał nad nim tupiąc bosą stopą o dywan. Nie mógł już być poważny, bo śmiech, jak to śmiech, bywa zaraźliwy. Mimowolnie wykrzywił usta w uśmiech i obserwował chłopaka w oczekiwaniu na spokój. Nadal niezbyt rozumiał o co mu chodzi i co go tak bawi. Wszak wywalenie się na środku przedpokoju to nic zabawnego. Siniaków się można nabawić. I otarć! Kiedy chłopak sprzedał mu solidnego klapsa w tyłek, aż stanął na palcach by nie pisnąć. Zerknął za nim ze zmarszczonymi brwiami lecz nie chciało mu się teraz za nim biegać i sprowadzać go na ziemie z tej chmurki jakiegoś dziwnego, narkotycznego śmiechu. Wzruszył ramionami i udał się posłusznie do sypialni. Widząc wygodne łóżko, aż mu się buzia do niego uśmiechnęła.] Ou... Królewiczu. Nie będzie to jednak najgorsza z nocy, jakie przyszło ci przespać w obcym miejscu. [Mruknął sam do siebie. Zdjął z bioder ręcznik, pozostając nago, bo oczywiście bokserki zostały w łazience przez atak rozbawienia Rino. Wsunął się z lubością pod kołdrę i ułożył wygodnie na poduszce. Mruczał zadowolony. Uwielbiał wygodne łóżka. Bo w końcu, jak już spać to wygodnie.]

[Rino wziął ciepły prysznic. Zaledwie ciepły, ponieważ Flavio zużył niemalże całą gorącą wodę na swoją ‘kąpiel’. To ostudziło nieco zapał chłopaka do śmiechu. Jego zabawa z wodą nie trwała nawet dziesięciu minut, chociaż wyszorował dokładnie każdy kawałeczek ciała. Osuszył się dokładnie, po czym jeszcze pozostawało mu umyć zęby i ubrać się. Tak przygotowany, w pidżamie, która wisiała na nim, jak skóra ze słonia, poszedł do sypialni. Po drodze zgasił jeszcze wszelakie światła, a zanim przekroczył próg pokoiku, tam światło również zgasił, by czasami mężczyźnie nie zachciało się mu przyglądać.] Widzę, że się zadomowiłeś. [Mruknął, nie odmawiając sobie uśmiechu.] Przesuń się pod ścianę z łaski swoje panie wygodnicki… [Dodał jeszcze i przysiadł na łóżku, czekając, aż Flavio spełni prośbę. Jeżeli nie miał zamiaru jej spełniać, to chłopak powziął sobie za cel wywalczenie swojego ulubionego miejsca do spania.]

Jeszcze? [Flavio aż się uniósł nad poduszka by zobaczyć czy faktycznie konieczne jest odsuwanie się jeszcze bardziej. Stwierdził, że nie, więc opadł na poduszkę unosząc w górę kołdrę.] Właź i przestań wydziwiać. Wyglądasz w tej pidżamie jakbyś uciekł z zakładu psychiatrycznego, więc nie denerwuj mnie, dobrze? Jesteś drobny i nie potrzebujesz całego łóżka. Poza tym obiecałeś ogrzewanie mnie, więc nie wymagaj teraz żebym się tulił do ściany zamiast do ciebie. Mimo tej cholernej szmatki, w którą się ubrałeś. [O tak, pidżama Rino nie przypadła Hiszpanowi do gustu nic, a nic. Była za duża. Była za gruba. I w ogóle była! Po jaka cholerę?! Westchnienie ciężkie, jak kilo rtęci poleciało na pościel z ust Flavio. Czekał cierpliwie aż chłopak zdecyduje się wejść pod przykrycie i przytuli się do niego, choćby plecami. To, że sam był nago w niczym mu nie przeszkadzało. Zawsze tak sypiał.] Widzieliście go. [Burczał nadal pod nosem niezadowolony z ubrania chłopaka.] Najpierw rży jak rasowy ogier na środku przedpokoju, bóg jeden wie dlaczego, a teraz jakby mógł, to obandażowałby się niczym mumia.

Nie rozbiorę się. [Wyszeptał, wciskając się usilnie na miejsce obok mężczyzny. Wcale nie był takim drobnym chłopakiem, jak mogłoby się wydawać i gdyby nie fakt, że Flavio ma zamiar go za chwilę przytulać to byłoby mu niewygodnie.] I przestań marudzić, bo nie mam ze sobą smoczka, by ci zatkać usta… [Ku zaskoczeniu Hiszpana, Rino odwrócił się do niego frontem i wcisnął w nagrzane ciało, by skraść odrobinę ogrzanego miejsca pod facetem. Po chwili zdał sobie sprawę z tego, że jego słowa mogły zabrzmieć dwuznacznie.] No i nie rozumiem w ogóle, co ci przeszkadza w tym, że śpię w ubraniu… Jestem zmarzluchem, potrzebuję dużo ciepła, bardzo dużo. [Skłamał gładko i szybko, by zamaskować niezręczność, jaką mógł mu zafundować Flavio przez poprzednią wypowiedź. Oparł dłonie o pierś Hiszpana i podrapał go delikatnie.] Teraz możesz mnie przytulić.

Smoczek by się znalazł... [Nie, no nie potrafił sobie odpuścić komentarza co do tej części wypowiedzi chłopaka, która go zaskoczyła, ale i rozbawiła. Opuścił rękę z kołdrą i objął chłopaka ramionami, przytulając go do siebie zupełnie tak, jakby niedawno nie mieli obaj zamiaru pozabijać się wzajemnie. Bliskość chłopaka sprawiała mu dziwną przyjemność. Na tyle dziwną, że nie czuł podniecenia i nie nachodziły go zbereźne myśli, jakby się mogło wydawać. Pierwszy raz w swoim życiu, tulił do siebie faceta, którego mógł mieć poprzedniej nocy, gdyby tylko chciał i nie czuł wzbierającego podniecenia. Jedyne co czuł, to przyjemność przytulania i ciepło, jakie zaczynało ogarniać zmarznięte ciało chłopaka.] Nie kłam mi tu, że jesteś zmarzluchem. Spałem z tobą pamiętasz? I jakoś wtedy nie przeszkadzało ci, że jesteś nago. Nie będę nalegał skoro tak ci lepiej. Twój wybór. Ale ja nie mógłbym zasnąć w pełnym opakowaniu. Poważnie. [Mimochodem przesunął dłońmi po plecach chłopka układając głowę tak, by przytulić policzek do wilgotnych włosów Rino.] Ładnie pachniesz. [Mruknął zanim jeszcze pomyślał, że może to zrobić.]

Tylko nie za mocno. [Nie mógł go nie ostrzec, żeby czasami Flavio nie zagalopował się w tych uściskach. Odetchnął głęboko, przymykając na chwilę oczy. Jemu też było dobrze, tyle, że uświadomił sobie to już rano, jak Hiszpan zostawił go samego w łóżku. Nie jeden raz spał z ludźmi, by nie powiedzieć, że z samymi klientami. Niejeden raz czuł się przyjemnie, ale to było inne i gdyby tylko mężczyzna powiedział to nagłos, on mógłby to potwierdzić.] Wiem, że spałeś, ale wtedy nie miałem wyboru. Może dzisiaj też bym się nie ubrał, ale… Nieważne, tak jest lepiej. I cieplej. [Dokończył z naciskiem i podniósł głowę, by spojrzeć na przytulającą się do jego głowy twarz Hiszpana. Uśmiechnął się do Flavia delikatnie i przyjrzał mu się z bliska, chociaż w pokoju panowała egipska ciemność i ciężko było dostrzec jakiekolwiek szczegóły. Najwyraźniej malowały mu się przed nosem usta Hiszpana więc to na nich zawiesił wzrok, od czasu do czasu przenosząc na oczy, ale rzadko.]

[Aż zatrzymał ręce w półgestu, kiedy usłyszał, że ma uważać. Noc wcześniej chłopakowi nie przeszkadzało, gdy tulił się do niego tak mocno, jak tylko chciał. Uniósł w zdziwieniu brwi i lekko odchylił głowę, by zerknąć na Rino pytająco. Fakt, było ciemno. Lecz okna nie były zabite deskami, więc światło księżyca rozjaśniało nieco ciemności. No, a oni obaj nie byli ślepymi kretami.] Tak, nie miałeś wyboru. Byleś w pracy. Ale... Rino. Nie chcesz żebym cię dotykał, to mi to po prostu powiedz. Obiecałeś mi ogrzewanie w nocy, ale mogę się spokojnie bez tego obyć. Jakoś... Nie wiem dlaczego, ale... Nie rozumiem. Zresztą, mniejsza z tym. Mam się odwrócić? [Tym razem w jego głosie pobrzmiewała śmiertelna powaga i ani krztyny rozbawienia czy zadziorności. Nie bawiło go droczenie się z Rino, kiedy wyczuł doskonale, że jego dotyk jest mu wyjątkowo nie w smak.]

Nie Flavio, nie. Nie chodzi o ciebie, naprawdę. Lubię, jak mnie przytulasz, ale jestem trochę poobijany, to wszystko. I nie, nikt mnie nie pobił, a raczej nikt kogo mógłbyś mieć na myśli. Po prostu miałem małą scysję w domu i dlatego nie chce, żebyś mnie widział nago. Mógłbyś się zniesmaczyć, albo coś… [Wyrzucił z siebie na jednym wydechu. W sumie nie miał po co okłamywać tego faceta, a chyba nawet lepiej było mu powiedzieć, niż sam by się przekonał, jak bardzo artystycznie Rino ma ‘pomalowane’ ciało przez pogrzebacz, który dzierżyła w dłoni jego matka.] Nie odwracaj się, tak jest dobrze. Po prostu uważaj. [Zamruczał jeszcze i schował twarz w ramiona Hiszpana z cichym westchnieniem. Po chwili ucałował pierś do której przystawił usta i uśmiechnął się. Aż dziw, że jeszcze Flavio nie zechciał czegoś więcej. To była inna strona mężczyzny i musiał to przyznać. Musiał przyznać, że martwiący się i zwracający uwagę na innych Flavio jest całkiem przyjemnym stworzeniem.]

Ale ty pier... Chrzanisz głupoty, Rino. Zniesmaczyć. Też wymyśliłeś. Ale ok, skończmy temat, którego nie chcesz roztrząsać bo jeszcze chwila i zedrę z ciebie te szmaty, żeby ci udowodnić, że nie interesuje mnie jak bardzo jesteś posiniaczony, tylko kto ma za to stracić głowę. [Był zły. O tak, był cholernie zły, tylko jeszcze nie wiedział na kogo. Mógł być zapatrzonym w siebie narcyzem. Mógł kochać tylko siebie i tylko sobie oddawać boskie ukłony, ale nigdy, przenigdy nie podniósł osobiście na nikogo ręki. Nienawidził takiego załatwiania sprawy. Chłopak nie wyglądał na kogoś kto zasługuje na psie traktowanie. Mało tego. Flavio jakoś nie uwierzył w zapewnienia, że siniaki na jego ciele nie powstały dzięki jakiemuś klientowi. Tacy bywali niestety i takich, gdyby tylko miał możliwość, kastrowałby publicznie i wieszał za nogi na rynku by każdy mógł się napatrzeć na zhańbione ciało.] Spij. [Mruknął krótko, starając się przytulić do siebie Rino i zapomnieć choć na chwile o tym, że pod tą szatą stracha na wróble kryją się ślady niepotrzebnej i niesłusznej przemocy.]

No skoro ci to nie będzie przeszkadzać… [Wziął te słowa za naprawdę dobrą wróżbę i dziękował Flavio, że naprawdę nie jest takim dupkiem, jak na pierwszy rzut oka i ucha. Zwinął się spod ramienia mężczyzny i przez chwilę nurkował pod kołdrą. Na podłogę poleciały rzeczy, które jeszcze przed chwilą miał na sobie. Poczuł się lepiej. Nie lubił spać w ubraniach i robił to kiedy musiał, a kiedy nie to zostawiał na sobie tylko spodenki – w swoim rozmiarze. Tym razem nawet ich nie miał na sobie. Był zupełnie nagi.] Teraz mi dobrze. [Stwierdził i jeszcze chwilę trwało nim pozwolił się Hiszpanowi objąć na dobre i przytulić. Musiał znaleźć nowy kąt ułożenia swego nagiego ciała. Przylgnął nim do Flavio, a nogę wcisnął między jego uda, uważając na bezcenne i przepiękne przyrodzenie.] I naprawdę nie pobił mnie żaden klient Flav. Nie bądź zły. Nie przejmuj się. Już nic mi się takiego nie stanie, jak widzisz… Wyprowadziłem się z dala od problemu. Mam swoje mieszkanie i nikt mi nie będzie truć życia. A tak nawiasem mówiąc… Jak chcesz, to możesz się wybrać ze mną na zakupy jutro. Nie spożywcze, odzieżowe. [Jakoś nie chciało mi się spać, chociaż ciepło ich nagich ciał, nieskrępowane i rosnące, zaczynało powoli upajać.]

Jezu, jak ty strasznie dużo gadasz, kiedy jesteś nagi. Jeszcze jedno zdanie, a użyje tej pidżamki z niedźwiedzia do zakneblowania ci tych twoich rozgadanych ust. [Flavio roześmiał się lecz na krótko. Gdy tylko wspomniał o kneblu przypomniało mu się jak zamknął usta tego samego chłopaka poprzedniego wieczoru, kiedy to zebrało mu się na paplanie. Aż przełknął ślinę i zacisnął na chwile powieki na wspomnienie tamtego pocałunku.] Nie wiem, co będę robił jutro. Nie mam w zwyczaju planowania sobie życia, bo nie musze. A teraz bądź łaskaw zamknąć usta, przytulić się i pozwolić, żebym mógł usłyszeć jak bije twoje serce, a nie bombarduje mnie masa słów, które mogą paść jutro. Dobrze? [No tak, mieli spać. To, że chłopak miał chwilę na rozmowę nie pasowało do opcji spania. A skoro nie pójdą spać, a Rino nadal będzie się wtulał w boskie, hiszpańskie ciało, to Flavio nie będzie potrafił tak grzecznie panować nad sobą. Zwłaszcza teraz, gdy chłopak był niemal nagi i taki ciepły.] Jeśli pozwolisz sobie na sen to obiecuje, że jutro będziesz musiał mi wszystko dokładnie wyjaśnić. Czy chcesz tego czy nie. Wiesz, że potrafię.

Ja dużo mówię? Nie chcesz chyba wiedzieć ile ty teraz powiedziałeś. Po prostu tak sobie pomyślałem, że miło by było mieć jakiegoś obeznanego w modzie znajomego na zakupach. [Oj prosił się. Nie tyle jawnie, co nieświadomie. Nie jego wina, że nie robił wyjątkowo cały dzień nic, tylko siedział i obijał się z Ianem, grając w karty i wyjadając Sethowi orzeszki spod lady.] Poza tym... Nie chce mi się spać. [Stwierdził po prostu szczerze i poniekąd rozbrajająco, ponieważ ujął słowa w cichy i dość zadziorny szept.] Masz naprawdę miękkie ciało... Idealne do przytulania. ['I kochania zapewne' dodał w myślach, unosząc wcześniej schowaną w ramionach Flavio głowę w górę, by spojrzeć mu w oczy i widzieć na jego twarzy to urocze poirytowanie. Zdecydowanie poirytowany Flavio był o niebo lepszy niż Flavio stękający nad swoją zajebistością.]

Ech, zamknij się już! [Wyrzucił z siebie. Nie krzyknął. Po prostu parsknął z poirytowaniem godnym Flavio. Tak ładnie prosił, prawda? Tak tłumaczył i ostrzegał. Ale nie, to małe, złośliwe chłopaczysko nie potrafiło się zamknąć i nie chciało słuchać ani grożenia, ani proszenia. Flavio doskonale wiedział, jak zamknąć usta Rino raz, a dobrze. Oj, wiedział! Gdy tylko chłopak podniósł na niego spojrzenie, pochylił się w jego stronę i zabrał mu możliwość wypowiedzenia choćby jednego słowa więcej, brutalnym i władczym pocałunkiem. Wpijał się w jego usta czy Rino tego chciał, czy nie. Całował go, zamykając mu na dobre usta i zapewniając sobie ciszę i spokój. Kradł każdy, nawet najmniejszy jęk czy szept, jaki chłopak chciałby wypowiedzieć, układając dłoń na jego karku i przytrzymując go by nie śmiał mu uciekać.]