Rozdział I [Rage]

Na parkingu przed uczelnią rozległ się zbiorowy, głośny śmiech gromady chłopaków. Było im wyjątkowo wesoło. Śmiali się, wyrzucając z siebie wyzwiska o tematyce homofobicznej. Stali w dość ciasnym kręgu, lecz wyraźnie było widać, że gdzieś tam w środku musi znajdować się obiekt ich drwin i rozbawienie.

Dorian, jeden ze studentów akademii, wyraźnie odcinający się urodą i budową ciała od przeciętności, zatrzasnął drzwi samochodu i ruszył dziarsko w stronę rozbawionej gromady, gdy tylko do jego uszu doleciało: "Ty blond cioto!".

Nie zastanawiał się nawet nad tym, co robi tylko chwycił jednego z opryszków za kołnierz i szarpnął w tył, powodując spotkanie jego zadufanego w sobie tyłka z twardym podłożem parkingu.

- Won! I to już! - ryknął tak stanowczo i tak władczo, że można było poczuć, jak powietrze drży z wrażenia. - Chyba, że jeszcze któryś chce pocałować ziemie! Macie trzy sekundy na zejście mi z oczu! - Oj, był wyraźnie wściekły, jego spojrzenie mogłoby zabić.

Od dłuższej chwili pewien chłopak przyglądał się temu wszystkiemu.

Siedział na murku z grubym zeszytem w dłoni i długopisem w drugiej. Na ramieniu zwisała mu czarna sztruksowa torba wypchana książkami. Jego spojrzenie było obojętne, ale z tamtej odległości mało, kto mógł go dostrzec, więc jakoś specjalnie nie ukrywał swojej ignorancji. Miał nadzieję, że ktoś pomoże chłopakowi, chociaż sam nie kiwnął palcem. Cenił sobie własne zdrowie na tyle, by przypadkiem nie oberwać od tych chłopaków po zajęciach.

Z drugiej strony, nie chciał stać się obiektem takich samych kpin i szyderstw. Nie chciał, bo wiedział, jak to może boleć, gdy nie mija się zbytnio z prawdą. Widząc odważnego ucznia, którego skądś kojarzył, odetchnął z ulgą i zsunął się z ceglanego murka.

Otrzepał spodnie i ruszył do budynku szkoły na zajęcia. Po drodze życzył sobie w duchu, by pewnego dnia mieć tyle odwagi, co tamten chłopak. By w ogóle mieć jakąkolwiek odwagę i pogratulować mu.

Chłopcy rozeszli się mrucząc pod nosem z widocznym niezadowoleniem. Nie lubili zadzierać z Dorianem, a on doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Gdyby tak nie było, nie byłby tak bardzo pewny siebie i stanowczy. Nie po to jednak dbał o kondycję i zwalczał wszelkie objawy homofobii, by przejść obojętnie obok takiego zajścia. Wyciągnął dłoń w stronę drobnego blondynka i zgarnął go do siebie. Mówiąc coś do niego uspokajająco, rzucił tylko ostatnie groźne spojrzenie wyrostkom.

Aż go skręcało, gdy pomyślał, że to też są ludzie studiujący w tej samej Akademii, co on. Najchętniej zamknąłby im gęby raz na zawsze albo zaczaił się w jakimś zaułku, złapał, zarzucił szmatę na łeb i zerżnął tak, by popamiętali do końca życia i już zawsze oglądali się za siebie z lękiem.

Poprowadził blondyna do budynku uczelni i razem z nim przekroczył próg. Zaraz jednak ucałował go dość soczyście w policzek i, wsuwając ręce w kieszenie granatowych jeansów, ruszył w przeciwnym kierunku niż chłopak.

Obserwator zdziwił się, kiedy zobaczył tego odważnego chłopaka zmierzającego w stronę sali, w której on miał mieć zajęcia. Jeszcze dobrze nie przestał się zastanawiać, kim jest bohater, a już przyszło mu spotkać go ponownie. Zagryzł wargę i odwrócił się do szyby, w której i tak mógł obserwować chłopaka.

Lubił obserwować. To było od początku szkoły jego ulubione zajęcie. Obserwowanie ludzi i dopisywanie im całkiem nowych, fantazyjnych historii, które skrupulatnie zapisywał w kolejnych brulionach.

Nienawidził zajęć, które miały nadejść, więc uśmiechnął się do siebie i do wolnego czasu, który będzie mógł poświęcić na stworzenie świata dla super bohatera. Mogło się wydawać, że jego odbicie uśmiecha się do nadchodzącego chłopaka, bowiem spoglądał wprost na jego sylwetkę, którą również odbijała szyba.

Historia sztuki nie była taka zła. Nauczycielka miała miły dla ucha głos i niezłe warunki, jakby powiedział, co drugi facet w tym kraju. Dorian przychodził tu głownie po to, by zaliczyć, ale pani profesor stanowiła całkiem miłą rekompensatę za przedmiot, jaki wykładała. Chociaż, potrafiła czasami opowiadać tak ciekawie, że warto było posłuchać. Wchodząc do sali rozejrzał się i...

Tak, zauważył uśmiechniętą twarz odbitą w oknie. Nie potrafił się powstrzymać, by nie odwzajemnić się tym samym.

Często się uśmiechał. Często też słyszał, że jego uśmiech jest zniewalająco piękny i powoduje, że kolana same się pod ludźmi uginają, a serca miękną. Nie interesowało go to jednak. Nie obchodziło go, jak działa na ludzi póki nie widział okazji, by dzięki temu coś załatwić. Tak więc odbicie w oknie otrzymało na powitanie jeden z tych zniewalających uśmiechów, zanim Dorian zasiadł w jednej z pierwszych ławek.

Może to spokój ducha, jaki chłopak w sobie miał, a może po prostu nie wiązał zbyt wielkich nadziei z pojedynczymi i w rzeczy samej uroczymi uśmiechami. Zrobiło mu się ciepło na sercu i z westchnieniem rozłożył przed sobą czyste strony zeszytu, by wyrwać kilka.

Nie pisał w zeszytach przedmiotowych płomiennych opowiadań, a akurat ten miał pod ręką.

Postukał długopisem w wargi i dał się ponieść swojej wyobraźni, jeszcze przez kilka minut wpatrując się w plecy chłopaka, zamiast w nauczycielkę. Gdy zaczął pisać, wydawało się, że robi notatki z lekcji.

 Kobieta miała przyjemny głos, ale raczej mało go interesowało czy coś innego też ma przyjemne.

 Dał się porwać nowej historii i nawet nie zorientował się, że przez sceny, jakie opisywał na jego policzkach pojawił się obfity rumieniec.

Niestety wenę i uniesienie wywołane opowiadaniem przerwał dzwonek, a chłopak zerwał się, jak oparzony, nie kwapiąc się, by schować kartki. Jedna z nich w pędzie wiatru, wyrwała się z jego objęć i poszybowała wprost pod nogi bohatera, zatrzymując się przy nich z cichym szmerem.

Była to kartka z ostatnią w kolejności sceną, tą najgorętszą. Tą, którą chłopak miał zamiar wyrzucić tuż po wyjściu z sali.

No niestety, nie było mu dane niczego wyrzucać, skoro papier wylądował pod stopami Doriana.

Chłopak pochylił się po kartkę, ale zanim na nią spojrzał, dokończył dość wesołą wymianą zdań z nauczycielką, która wyraźnie lubiła jego towarzystwo i wymiany zdań z nim właśnie. Mimo, że chwilami miała wrażenie, że w ogóle jej nie słucha tylko się w nią wpatruje, on i tak zawsze wiedział, o czym była mowa i zawsze miał coś ciekawego do dodania, lub jakieś pytanie, które powodowało, że pani profesor dostawała słowotoku.

Tym razem rozmowa toczyła się na temat literatury o tematyce homoseksualnej. Na zajęciach, kobieta opowiadała, jak to można, sprytnie przestawiając znaki interpunkcyjne, doszukać się opisów takiej miłości nawet w biblii i bajkach, powstałych przed wiekami.

Dorian pożegnał się z nią po kilku zdaniach i, nie zważając na to, czyja to kartka, wczytał się w tekst. Zapewne dość ciekawy i dość gorący, skoro chłopak był aż tak przejęty.

Tonąc w lekturze, przeszedł kilka kroków nie zwracając uwagi na to czy ktoś za nim idzie, czy nie i zatrzymał się gwałtownie w miejscu.

Nie tyle za nim, co przed nim. Pisarz zorientował się, że nie ma kartki i w popłochu popędził z powrotem do klasy, patrząc pod nogi, czy kartka nie wylądowała gdzieś na korytarzu.

Słyszał obok siebie tych wandali, słyszał jak się śmiali, rozmawiając o swoich zwykłych sprawach i nie mógł się oprzeć wrażeniu, że śmiech mógłby być podszyty szyderstwem, gdyby tylko znaleźli ten kawałek papieru. Nie chciał, by ktokolwiek go czytał, dlatego miał powędrować do kosza.

Tylko będąc u siebie nic nie wyrzucał. Chował wszelką twórczość do ukrytej głęboko szuflady i czasami wracał, a czasami zapominał, kiedy nie była ona dość porywająca.

Zatrzymał się, prawie w ramionach Doriana.

Nie zauważył go. Był, bowiem skupiony na posadzce, ale gdy tylko podniósł wzrok i oczy na jego twarz i gdy mignęła mu przed wzrokiem znajoma kartka papieru, wstrzymał powietrze w płucach i nie był w stanie nic powiedzieć.

Jego twarz zachowała spokój, chociaż serce podeszło do gardła. Tylko oczy zdradzały paniczny lęk przed kpiną.

Czując jak ktoś wpada w jego objęcia, uniósł ręce z górę, nie wypuszczając oczywiście kartki z palców.

- Łochocho... – Dorian roześmiał się, z łatwością łapiąc równowagę i patrząc na chłopaka z wyraźnym rozbawieniem.

Nie przeszkadzał mu taki atak, nic a nic. Nie był typem agresora, który z tak błahego powodu robi komuś wyrzuty. - Gdzie tak lecisz, Skowronku? Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że tak bardzo jestem niewidoczny, że taranujesz mnie na swej drodze?

Oczywiście kartka nadal pozostawała w jego uniesionej ręce. Nie wiedział, że jest właśnie tego chłopaka a nie miał zamiaru oddawać jej nikomu. Na pewno nie teraz, kiedy nawet nie przeczytał do końca tego, co tam napisano.

- Tak, nie, to znaczy... - odchrząknął głośno i przywołał najzwyklejszy uśmiech na usta, na jaki tylko mógł się zdobyć. - Zdaje się, że znalazłeś własność mojego przyjaciela, a on bardzo chciałby to odzyskać.

Ścisnął w dłoniach mocniej zeszyt i kartki, schowane za jego okładką. Nie było widać by kłamał, ale można było odczuć, że zależy mu na odzyskaniu tego świstka papieru.

Powiódł wzrokiem po ręce Doriana i zatrzymał się na swojej kartce z tęsknotą w oczach. Musiał coś wymyślić, tylko jeszcze nie wiedział dokładnie, co by to miało być.

- Naprawdę bardzo chciałby to odzyskać, nim dostanie się w niepowołane ręce. - Aż spojrzał w kierunku bandy wyśmiewców i poczuł nieprzyjemne ciarki na plecach.

Dorian powiódł spojrzeniem dokładnie w tym samym kierunku, co nieznajomy chłopak. Uśmiechnął się rozczulająco.

- Wiesz, jeśli chodzi o nich, to żeby odebrać mi te kartkę musieliby się jeszcze raz urodzić i to w ciele jakiegoś zapaśnika. - Jego spojrzenie było pełne pogardy. Widać było, że znaczą oni dla niego mniej niż insekty.

Szybko wrócił spojrzeniem do chłopaka i szybko przywołał na usta uśmiech.

- Wiesz, wydawało mi się, że to akademia sztuk pięknych, a nie instytut adwokatury i prokuratury.

Opuścił dłoń z kartką, ale schował ją za plecami. Nie miał nadal najmniejszego zamiaru mu oddawać jej chłopakowi.

- Jeżeli przyjaciel chce to odzyskać, to musi spełnić dwa warunki.

- A jednym z nich jest z pewnością to, by sam po nią przyszedł prawda? - odpowiedział, usiłując nie rzucić sarkazmem.

Spodziewał się, że to nie będzie łatwe, zwłaszcza, że ten chłopak był tak pewny siebie, że powodował u niego bardzo głęboko ukrytą irytację.

Ulżyło mu jednak na wieść, że ta kartka nie dostanie się w niepowołane ręce. I nie chodziło tylko o to, by tamci to przeczytali. Chodził z jednym z tych chłopaków na zajęcia, a nawet od święta pożyczał mu notatki… Nawet był jego przyjacielem.

- Dobra. Co on niby ma zrobić? Przekażę, może złapie na tyle odwagi. - mruknął, ale chyba tylko z czystej ciekawości, bo stracił nadzieję, że odzyska część swojego opowiadania.

Dorian ujął chłopaka pod brodę, pochylając się lekko w jego stronę, gdyż byli niemal tego samego wzrostu, i uśmiechnął się do niego dość chytrze.

- Brawo słodki. Pierwszy warunek odgadnięty bezbłędnie. Niech przyjaciel się do mnie zgłosi to może dostanie karteczkę z powrotem i dowie się wtedy, jaki jest mój drugi warunek. - mówił cicho i bardzo głębokim głosem. Oj potrafił on zagrać na uczuciach i emocjach, jeśli bardzo tego chciał. Nie bawił się teraz z tym biednym chłopakiem, który wydawał mu się bardzo uroczym stworzeniem i któremu coraz mniej wierzył w to, że kartka, o którą toczy się debata należy do jego przyjaciela.

Kiedy skończył mówić, wyprostował się i odsunął od nieznajomego o krok, po czym złożył kawałek opowiadania na cztery i wcisnął sobie do kieszeni bardzo obcisłych spodni.

Poprawił koszulkę w kolorze czerwonego wina i założył ręce na tors.

- No? Na co czekasz? Biegnij po kolegę, póki jeszcze tu jestem.

- Dobra, wygrałeś. Oddaj. To moja kartka. - wysyczał przez zaciśnięte zęby tak cicho, że sam ledwo siebie słyszał.

Paradoksalnie jego twarz nadal się nie zmieniła. Nadal panował na niej spokój i wydawać by się mogło, że bliskość Doriana wcale nie zrobiła na nim większego wrażenia. Pozornie.

W środku zagotował się niemal ze złości, której nie pokazał po sobie.

- I nie będę spełniać żadnych warunków. Chce odzyskać swoją własność. Jakkolwiek i bez względu na to, jakie byś miał zamiary wobec tej kartki.

A chciał po dobroci, to nie. Chciał tylko odzyskać kartkę i zniknąć, rozpłynąć się i dalej żyć sobie swoim własnym, nudnym życiem.

Przez chwilę Dorian patrzył na niego w milczeniu, lustrując go spojrzeniem od czubka głowy, aż po czubki butów.

Z cichym westchnieniem wyciągnął kartkę z kieszeni i podał chłopakowi. Nie, nie uśmiechał się. Nie widział potrzeby, by marnować uśmiech na tego pieniacza.

Fakt, był strasznie ciekawy, jak skończy się ten fragment opowiadania. Ba! On był cholernie ciekawy, jakie jest całe opowiadanie, ale pisarz wydawał się nie być typem ugodowego człowieka, a już na pewno nie takiego, który potrafi żartować sam z siebie.

Poza tym, za chwilę zaczynały się warsztaty z malarstwa, a tych zajęć Dorian nie chciał opuszczać.

- Nieźle piszesz. - Pożegnał pisarza, zanim odwrócił się i odszedł w swoją stronę.

Pisarz wiele potrafił, naprawdę. Żartować z siebie też, ale teraz wcale mu nie było do śmiechu. Goguś mógł sobie czarować nauczycielki, nauczycieli i innych, którzy do niego wzdychali. Dla chłopaka był po prostu kolejną ciekawą postacią do opisania i mimo tego, co wyszło spod jego długopisu, nie miał zamiaru się tym chłopakiem przejmować.

Rozłożył kartkę i schował ją z innymi do zeszytu, a zeszyt bezpiecznie do torby. Zapowiadały się kolejne nudne zajęcia z teatrologii, ale następne... Tak, to właśnie na zajęcia z literatury współczesnej czekał i dla nich był gotów przemęczyć inne. Poza tym, literaturę wykładał świetny nauczyciel, do którego zdarzyło mu się nieraz westchnąć. Zanim jednak udał się do auli na zajęcia, skierował swoje kroki do najmniej uczęszczanej męskiej ubikacji, by ochłodzić wodą twarz.

Co za pech! Najmniej uczęszczana ubikacja była dzisiaj azylem dla chłopaków, którzy chcieli puścić sobie dymka przed kolejnymi zajęciami. Niestety, nie było to zwykły dymek, tylko trawka. Musieli się więc nieźle pilnować żeby nikt ich nie przyłapał.

Wpadli do toalety ze śmiechem i... Zatrzymało ich, kiedy zobaczyli chłopaka. Nie spodziewali się tu nikogo. Zwłaszcza, że właśnie brzęczał dzwonek na kolejny blok zajęć.

- Skończyłeś? - zapytał czarnowłosy chłopak, trzymający ręce w kieszeniach i wyglądający, jakby się spotykał ze zderzakiem autobusu, co najmniej trzy razy w tygodniu.

- Jeśli tak, to jazda stąd, bo przeszkadzasz. - Jego słowa wywołały gromki śmiech wśród jego towarzyszy.

- Jasne.

Ku ich nie zadowoleniu, wcale się nie przestraszył.

Grzecznie odpowiedział i strzepał resztki wody z rąk na podłogę, po czym ruszył do wyjścia, jak gdyby nigdy nic.

Jeżeli chcieli się zabawiać czyimś kosztem, albo pokazać, jakimi to oni nie są kozakami, to trafili na złą osobę. Osobę, której drugim zawodem było unikanie problemów, kłótni, zachowywanie pozorów i uśmiechanie się do złej gry.

- Miłego posiedzenia. - rzucił jeszcze odwracając się do nich w wyjściowych drzwiach i posłał im szeroki, według niego porozumiewawczy uśmiech.

- Spadaj. - mruknął jeden z obecnych i zatrzasnął drzwi za chłopakiem. Najchętniej przetrzepałby mu skórę tak dla zasady, ale szkoda mu było czasu na to.

Na szczęście dla studenta. Jeśli by się za niego zabrali, nie uniknąłby przetrzepania i jego zeszytów, a to mogło się skończyć niezbyt ciekawie.

Dorian w tym czasie zbierał siły i wenę na malowanie martwej natury. Szkoda tylko, że nie potrafił się skupić.

Jedyne, o czym teraz myślał, to słowa, jakie przeczytał na kartce nieznajomego chłopaka i nagłe olśnienie, gdy skojarzył twarz odbitą w oknie z twarzą chłopaka, który kazał mu oddać kartkę. Stał przed sztalugą bez ruchu.

Profesor nie odzywał się, ale wyraźnie niepokoiło go zachowanie studenta.

W pewnej chwili chłopak zaczął malować. Jak w transie, nie patrząc nawet na obiekty, które miały im służyć za modele. To, co powstawało na płótnie nie było na pewno dzbankiem pełnym zielonej wody i nożem, wbitym w deskę.

~ * ~

- Słucham?

Pisarz wpatrywał się tępo w dziewczynę na scenie, która usilnie próbowała zebrać na sobie uwagę pozostałych uczniów.

Gdy dotarł na zajęcia, został uraczony dziwnymi spojrzeniami kolegów z zajęć, a sytuacja wyjaśniła się dopiero wtedy, gdy do rąk wciśnięto mu nieco umazany kakaowym masłem scenariusz.

- Ja mam w tym grać? Główną rolę?  - Nie wierzył, jak daleko może się posunąć inwencja twórcza napalonych małolat, wierzących w miłość, aż do grobowej deski. Nie wierzył, bo scenariusz, który miał przed oczami nie przedstawiał nic porywającego, a jakieś romansidło.

By było ciekawiej kochankami - tragicznymi - byli dwaj chłopcy.

Świat upadał na głowę.

Dzisiaj dostrzegł w szkole więcej nienormalności niż kiedykolwiek, jakby nagle wszyscy zrobili wielki coming out, tylko on się do tego nie przyznawał.

- Rage, będziesz świetnym Antoniem. Żeby było ciekawie, to postanowiliśmy dać drugą rolę komuś z zewnątrz!

No tak. W końcu na zajęciach było więcej dziewczyn niż chłopaków, a ci, którzy byli, potrafili się stanowczo oprzeć napalonej yaoistce w okularach grubości denek od słoików. Jeszcze żeby się nie wpatrywała w niego tymi rozmarzonymi oczami...

Nie pozostawało mu nic innego, jak oznajmić swoim milczeniem, że nie ma nic do powiedzenia.

Koleżanki twórczyni tego bezsensu wyleciały z sali, niczym skrzydlate prosiaczki, by rozwiesić ogłoszenia o castingu.

Nie omieszkały już napisać na nim, kto otrzymał główną rolę. I tyle byłoby z zajęć i świętego spokoju.

Jedna z prosiaczkowej ekipy wpadła do sali malarstwa i pozostawiła zdziwionemu nauczycielowi kilka ogłoszeń na stoliku.

Na płótnie malarza pojawił się męski akt.

Nie zdawał sobie z tego sprawy do chwili, gdy w sali pojawiła się roznosicielka plakato-ulotek. Wówczas to właśnie zorientował się w swej twórczości i aż otworzył usta ze zdziwienia.

Nauczyciel i pozostali również zauważyli dzieło studenta. Na końcu sali nawet rozległy się jakieś ciche pomruki.

Dorian mało się jednak nimi przejął.

Nie widział potrzeby, by się zainteresować nawet, kto mruczy i co mruczy. Nauczyciel zerknął na plakaty, przeczytał szybko i z lekkim uśmiechem na twarzy wręczył jeden Dorianowi.

- Myślę, że powinieneś tego spróbować. Nadajesz się. – stwierdził pogodnie.

Dorian przyjrzał się nauczycielowi, a następnie kartce, którą dostał. Jego spojrzenie raz za razem wracało do tego, co namalował. Musiał przyznać, że nawet mu wyszło.

- Mogę już iść? - rzucił oschle do profesora.

Kiedy uzyskał pozwolenie, zabrał ze sztalugi płótno i opuścił sale. Za drzwiami jeszcze raz przejrzał ogłoszenie. Gdzie i kiedy? Może jednak warto?

- Wcale mi się do tego nie pali James, cholera jasna. To jakaś paranoja. Te dziewczyny sobie nie zdają sprawy z tego, że mogłoby to być dla kogoś uwłaczające. Wyobrażasz sobie mnie w roli geja? – Rage mówił pośpiesznie, ba! Tłumaczył się chłopakowi, z którym wyszedł z zajęć, bo tak się składało, że jego kolega był jednym z paczki wyśmiewców.

Oczywiście, że sobie siebie wyobrażał, nawet w tak ckliwych aktach, ale prywatnie. Nie podczas przedstawienia, które będzie oglądało prawdopodobnie ponad pół szkoły.

Idąc korytarzem dostrzegł Doriana, ale raczej nie zastanawiał się długo nad nim, bo zerwał pierwsze lepsze ogłoszenie i porwał je w drobne strzępy, by zachować resztki godności przed kumplem.

- Zobaczymy się na historii kinematografii. - James wydawał się wierzyć mu we wszystko i mimo tego, że zaśmiewał się do łez, to poklepał Rage’a współczująco po plecach.

Gdy tylko zniknął z pola widzenia, Rage osunął się po ścianie i usiadł na posadzce, ukrywając twarz w dłoniach.

- Czyżby twój kierunek? – Malarz zamachał mu plakatem przed nosem, kiedy stanął przed nim, opierając dłoń na biodrze.

Nie ukucnął przed chłopakiem, stał przed nim, patrząc na niego z góry. Doskonale słyszał każde słowo z rozmowy chłopaków. Zorientował się więc jeszcze bardziej, o czym ma być to przedstawienie i jeszcze bardziej nabrał ochoty na to, by w nim zagrać. Lub przynajmniej stanąć do castingu. - Z kim trzeba pogadać, by się umówić na spotkanie?

Przez chwilę zerknął za siebie. Tuż przy drzwiach do pracowni stał oparty o ścianę obraz, który powstał dzisiaj spod dłoni Doriana. Z daleka wyglądał całkiem całkiem.

Rage odetchnął głęboko i zebrał się w sobie, by nie sterczeć na pośladkach przed chłopakiem.

Podciągnął się na ścianie i zmierzył go spojrzeniem, które kryło chyba tyle beznadziejności, co wszystkich ludzi w szkole razem wziętych.

Nim powiódł wzrokiem na obraz, a zrobił to po chwili, złapał wpierw głęboki oddech, który uciekł, gdy tylko zobaczył malowidło.

- Nic gorszego mnie dzisiaj nie spotka, prawda? - zapytał sam siebie na głos, tkwiąc spojrzeniem w oczach Doriana. - Nie wiem, czy chce z tobą występować, ale skoro moje zdanie do tego, co chce się nie liczy, to poszukaj Natashy z Teatrologii. Jest jedyna w swoim rodzaju, z pewnością się jej spodobasz, w końcu jesteś taki oh i ah.

Teraz nie silił się nawet na krztynę przyzwoitości w słowach. Słowa były dość prawdziwe, chociaż wyłożone mocno ironią.

- Dobra, wybacz. Nie powinienem być złośliwy, ale... Ten dzień jest tak pokręcony, że mam ochotę ich wszystkich zabić - dodał przepraszająco i pogrzebał w torbie, wyciągając dość pomięte kartki. - W zasadzie to opowiadanie, jak mogłeś się domyślić jest o tobie, więc możesz je przeczytać całe.

Dorian złapał kartki, ale nie zabrał ich z rąk chłopaka. Wbił w niego wyczekujące spojrzenie, marszcząc brwi bez uśmiechu.

Poczuł się tak jakby dostał właśnie w twarz, gdy usłyszał, że chłopak nie chce z nim grać w przedstawieniu.

- Posłuchaj, nie mam zamiaru włazić w twoje życie. Nie chcesz grać ze mną to nie muszę nawet się tam pokazywać, niech ci wybiorą kogoś innego. A co do opowiadania... - Popatrzył tęsknie na kartki, których nadal nie odebrał z ręki chłopaka. - Owszem, bardzo chętnie to przeczytam, bo jest dobre. I obiecuję, że oddam.

Dopiero teraz malarz zabrał kartki i zwinął je w zgrabny rulon. Odwrócił się by odejść. Ale zanim zrobił pierwszy krok, odwrócił się i jeszcze raz zerknął na chłopaka.

- Jestem Dorian. I nie musisz mnie za nic przepraszać, serio. Nie ty pierwszy i nie ostatni wyżywasz się po ciężkim dniu na kimś, kto się znalazł pod ręką. - Tym razem ruszył w stronę obrazu. Po drodze zgniótł ogłoszenie w kulkę i wrzucił do kosza.

- Czekaj, nie chciałem cię urazić!

Sam nie wiedział, co go popchnęło do tego, by odbić się od ściany i doskoczyć do chłopaka, by złapać go za ramię.

Nie powinien był go tak traktować, jednak najwidoczniej poranna sytuacja z blondynkiem zszargała mu nerwy bardziej niż się tego spodziewał.

- Chce, żebyś ze mną grał. O ile nie przeraża cię to, że będziesz musiał mnie pocałować na końcu, przed ogromem ludzi. - powiedział cicho i zwolnił dość bolesny uścisk dłoni, jaki znalazł się na ramieniu tamtego. Uśmiechnął się dość blado, przezornie zerkając za siebie czy nikt go nie słyszał.

Dorian spojrzał na rękę chłopaka, na jego zaciśniętą na jego ramieniu palce, a następnie powiódł spojrzeniem do twarzy i oczu chłopaka.

Przejechał bez zastanowienia, opuszkiem po policzku chłopaka, a następnie przesunął nim dookoła jego ust.

- Takie usta... Hm...  - Uśmiechnął się, lecz szybko wrócił do poważnego wyrazu twarzy i zabrał palec. - Myślę, że zgłoszę się na ten casting. Jeśli mnie przyjmą to zagram, a jeśli nie... Przyjdę sobie popatrzeć, jak się całujesz. - Uśmiechnął się delikatnie, choć niezwykle kusząco i schylił się po obraz. Musiał go zabrać z tego korytarza, nie pozwoli przecież by ktoś go zniszczył. - Podoba Ci się?

Odwrócił dzieło w stronę chłopaka i zmarszczył brwi w oczekiwaniu na odpowiedz.

- Nie chce wyjść na samoluba, ale… Czuję się, jakbym patrzył w lustro - zamruczał w odpowiedzi, po dość długiej chwili zastanowienia. Szybko jednak pozbył się myśli, że to dzieło mogło być tworzone przez niego, przez jego osobę. - Całkiem ładny. Jak wiesz, ja jednak wolę pisać i wyrażać emocje słowami - wyjaśnił, bo prócz tego ulotnego wrażenia nie czuł specjalnie jakiegoś większego polotu.

- Zapomniałem się chyba przedstawić. Mam na imię Rage.

Matka zakpiła sobie dając mu imię oznaczające furię, ewentualnie gniew. Był przecież spokojnym człowiekiem – z wyjątkiem takich dni oczywiście.

Przestał się wgapiać w obraz i przeniósł spojrzenie na Doriana. Jeszcze czuł jego dotyk na swoich ustach i miał wrażenie, że wcale nie przestał go dotykać.

To jednak, co myślał, było kolejną częścią niezwykłego opowiadania, które właśnie postanowił jednak skończyć.

Uśmiechnął się i zrobił krok w tył, bo tą pasjonującą rozmowę przerwał dzwonek obwieszczający koniec zajęć.

- Postaraj się - rzucił jeszcze nim dość pospiesznym krokiem oddalił się w stronę klasy, gdzie miał mieć literaturę.

~ * ~

Dorian nie miał już ochoty na zajęcia.

Wyszedł na parking, zapakował do samochodu obraz, schował tam też opowiadanie, które dostał do przeczytania i wrócił do szkoły. Skoro miał się załapać na tę rolę, to zrobi to już teraz. Nie podejrzewał żeby było bardzo wielu chętnych skoro na te role musiał się zgłosić ktoś zupełnie z poza kierunku, który wystawiał sztukę. Mało tego, przecież to była rola geja.

Ku swojemu zadowoleniu bardzo szybko odnalazł wspomniana przez chłopaka kobietę i wyjątkowo łatwo poszło mu udowodnienie jej, że jest idealnym kandydatem. Ba! Że jest jedynym, jaki może te role odegrać. Dostał scenariusz i nr telefonu do Rage'a żeby mógł umówić się z nim na próby.

Założenie było takie, ze to Rage miał się wykazać umiejętnością przygotowania Doriana do odegrania tej roli. Próby ogólne stanowiły sprawdzian dla pozostałych - reżyser, scenograf, charakteryzator, kostiumolog i takie tam różności.

Chłopak postanowił, że zadzwoni do Rage'a popołudniu. Chciał najpierw przeczytać scenariusz i opowiadanie. Dokładnie o szesnastej odłożył opowiadanie na biurko i wystukał na klawiaturze telefonu numer do głównego aktora.

Reszta zajęć minęła Rage’owi spokojnie.

Udało mu się na chwilę zapomnieć o przedstawieniu i zatopić się w świat książek, które dawały mu natchnienie. Zatopił się również w cudownie zielonych oczach wykładowcy literatury.

Czasami miał wrażenie, że tylko on go rozumie. Tylko on czytał jego wypociny i tylko jemu Rage pozwalał je komentować. Obiecał sobie, że pokaże mu opowiadanie, które zaczął tworzyć na historii sztuki, jak tylko je skończy i jak odzyska pierwszą część.

Wyszedł ze szkoły napełniony nową nadzieją, że wszystko będzie dobrze, że jakoś wytrwa to przedstawienie.

Nie wrócił od razu do siebie, ponieważ musiał zrobić jeszcze trochę zapasów żywności. Nienawidził chodzić na zakupy, prawie tak samo mocno, jak nienawidził sprzątać. Jego szczęście, że było go stać na utrzymanie licealistki, dorabiającej, jako gosposia.

Ledwo wrócił z zakupów do domu, a musiał niemal biegiem pędzić do telefonu, który rozdzwonił się tuż po tym, jak przekroczył próg mieszkania. Odstawił kilka siatek z zakupami przy drzwiach i wziął głęboki oddech.

Nie spodziewał się, że Dorian może dzwonić, przecież tylko kilka osób miało jego numer telefonu i było to kilka osób, których raczej nie chciał usłyszeć.

Komórki nie posiadał. Ostatnią wyrzucił, gdy były chłopak zaczął go nękać i błagać o ostatnią szansę.

Nie pierwszy i nie ostatni raz – jego niedoszłe miłości zawsze zbyt wiele sobie wyobrażały. Podniósł więc słuchawkę z umiarkowanym opanowaniem, przygotowany na wysłuchanie ckliwych wyznań.

- Słucham?  - powiedział ledwo dosłyszalnie nawet dla samego siebie.

- Rage?

Owszem, Dorian dzwonił właśnie do niego, ale skoro numer był na telefon stacjonarny mógł go odebrać każdy, czyż nie? Wolał wiec mieć pewność ze rozmawia z właściwa osoba.

Jego głos przez telefon brzmiał głęboko, basowo i cholernie męsko.

Sam malarz siedział właśnie na kanapie i wpatrywał się w kartki leżące na ławie. Dopiero niedawno skończył czytać i był pod bardzo dużym wrażeniem tak sztuki jak i twórczości Rage'a.

- Dorian? - Zdziwił się, ale tego głosu nie dało się zapomnieć, zwłaszcza, że został nim uraczony w bardzo złośliwy sposób. Podniósł wolną dłoń i przytknął palce do ust, uśmiechając się delikatnie. - Tak, to ja... Stało się coś?  - Spytał, czy raczej wymruczał spomiędzy palców. Wziął słuchawkę i przysiadł na oparciu fotela, wpatrując się dość tępo w okno.

- Tak, to ja. - Mimowolnie uśmiechnął się do słuchawki, co wyraźnie dało się słyszeć w jego kolejnych słowach. - Nic się nie stało. Stęskniłem się za twoim głosem - wypalił nim pomyślał i zmarszczył brwi z wyraźnym zakłopotaniem.

Zaraz też do pokoju wszedł blondasek, którego ratował rano z opałów. Stanął jak wryty i wpatrzył się pytająco w Doriana. Ten machnął do niego zbywająco i wskazał mu fotel.

- Siadaj i poczekaj - rzucił pospiesznie, po czym wrócił do rozmowy z Ragem. - Dostałem rolę i musze się z tobą umówić, więc dzwonię.

- To znaczy, to miło. Nie wiem w sumie, kiedy. Jestem dostępny po zajęciach w tygodniu, w weekendy niezbyt mi pasuje.. Chyba, że będzie to konieczne - odparł powoli, jeszcze bardziej zdziwiony niż chwilę temu.

Poczuł rumieniec - delikatny, ale jednak i wciągnął głęboko powietrze.

- Tylko zostaje pytanie, gdzie się chcesz spotykać?

Nie widział nic przeciwko, by Dorian przyjeżdżał do niego. Nawet wolał, bo u kogokolwiek innego w domu czuł się fatalnie i obco. Zwłaszcza, że wydawało mu się, że Dorian nie jest sam i nie wiedzieć, czemu ta myśl przybiła go nieco zarówno wewnątrz, jak i do oparcia fotela.

- Nie myślałem nad tym, szczerze mówiąc, miałem nadzieję, że masz gotowy plan, ale...

Nastąpiła chwila milczenia, podczas której Dorian wbił spojrzenie w blond chłopca i uśmiechnął się do niego szczerze.

- Ok, wiec zabieram cię jutro spod szkoły po zajęciach i zjemy coś u mnie, a potem obgadamy wszystko, dobrze?

Jakoś nie wpadł na to by omawiać szczegóły przedstawienia w szkole czy kawiarni. No ewentualnie przy lodzie... Naturalne wydało mu się to, co proponował.

- Nie spodziewałem się, że tak szybko uda ci się wkręcić do tego przedstawienia i nic nie zdążyłem wymyślić. W zasadzie nawet się nad tym przedstawieniem jeszcze nie zastanawiałem. Możemy się spotkać u ciebie, jeżeli nikomu to nie będzie przeszkadzać, a jeżeli nawet, to... W każdym razie będę czekać. Kończę zajęcia po drugiej – Rage poinformował go i zgodził się mimo niechcianych złych przeczuć. - To do zobaczenia. Muszę kończyć, bo postawiłem obiad.

Skłamał, ale na szczęście Dorian nie mógł tego nawet wyczuć. Musiałby zobaczyć twarz Rage'a, która była nie tyle czerwona, co wręcz płonęła.

Nie czekając na odpowiedź rozłączył się i opadł na fotel bezwładnie, ukrywając twarz w dłoniach i oddychając głęboko.