Rozdział XIII [Rage]

Krótko... Z dedykacją dla wszystkich komentujących i mających zamiar komentować. Enjoy ^^

[Już chciał mu odpowiedzieć, że jeżeli miałby mu powiedzieć wszystko, to prędzej spaliłby się ze wstydu, ale ugryzł się wymownie w język, aż jęknął z wrażenia.] A jeżeli nawet jestem zazdrosny, to co… Może odrobinę… [Mruknął w szyję malarza, po czym przytulił do niej swoje usta i przymknął oczy. Nadzieje Doriana na to, że uczuciowa postać Rage’a będzie długo na wierzchu, były bardzo płonne, ponieważ pisarz już zaczął się niecierpliwić. Usłyszał to, co miał usłyszeć i powiedział to, co miał powiedzieć, przynajmniej część tego. Zdecydowanie bliskość chłopaka górowała nad wszystkim innym. Rozum Rage’a chciał jeszcze przez minutę wytrwać w takiej pozycji, usilnie odganiając nieprzyzwoite myśli, ale ciało miarowo ogarniała fala gorąca. Objął więc szyję Doriana mocno i przycisnął się do niego jeszcze bardziej, intensywnie i boleśnie, jakby ratował się przed czymś w popłochu.] To chyba był zły pomysł, bym siedział tak… blisko. [Wyszeptał, nabierając po słowach głęboko powietrza, a w końcu ugryzł skórę szyi malarza pod swoimi ustami delikatnie.]

Podoba mi się to, że jesteś zazdrosny, póki ta zazdrość jest w miarę zdrowa. Nie zniosę zaborczości, pamiętaj. Owszem, kiedy jestem z kimś to jestem całym sobą, ale musze mieć możliwość oddechu. [Był zadowolony, że Rage otwierał się przed nim coraz bardziej. Już wcześniej przekonał się, że ten facet potrzebuje akceptacji i cierpliwości więc powziął decyzję, że dostanie to od niego. Gładził rękoma plecy i kark Rage'a, a kiedy poczuł ugryzienie, odchylił głowę lekko w bok. Uwielbiał takie pieszczoty i najchętniej poddałby się im teraz, lecz pamiętał, że muszą dojechać do klasztoru.] Rage. Wiesz, że nie potrafię zapanować nad pożądaniem, kiedy jesteś tak blisko. [Mruknął, przytulając do siebie aktora z całej siły.] Wziąłbym cię tu, teraz, natychmiast. Zabrał do raju i pozwolił się nim cieszyć, ale... [Odchylił się nieco, ujął twarz chłopaka pod brodę i kiedy uniósł ją w górę ucałował kącik jego ust.] Musimy jechać. Wiesz, że musimy.  [Te słowa bolały go bardziej niż upadek ze schodów. Odczuwał je całym sobą i był na siebie wściekły za przypływ zdrowego rozsądku.]

[Westchnął delikatnie i przygryzł wargę zębami, po chwili zaczynając ją wymownie skubać. Sprawiał wrażenie człowieka gotowego się w każdej chwili rozpłakać. W środku jednak, w głowie, warczał wszystkie możliwe i najbardziej obraźliwe przekleństwa na swoją pracę. Sądził, że będzie mu łatwiej tak po prostu rzucić się w wir obowiązków i że praca pozwoli mu oderwać się od ciągłego podniecenia na myśl o kimś z kim był. Teraz jednak najchętniej powiedziałby swojej szefowej, że ma serdecznie dość zobowiązań, ba! Z chęcią rzuciłby jej całym osprzętem, jaki musiał dzierżyć podczas pracy, w twarz. Rage pochwycił dłoń Doriana, która trzymała jego podbródek i wplótł w nią swoje palce, głaskając kciukiem wnętrze. Już nie spoglądał w twarz malarza, ale właśnie na ich dłonie, które pisarz wprawiał w bardzo sugestywne ruchy, usiłując się zadowolić samymi fantazjami.] Zejdę pod jednym, malutkim warunkiem... [Mruknął, oblizując usta i uśmiechnął się.] Zejdę, jak mnie pocałujesz. Nie mocno, ale nie nazbyt delikatnie. Nie krótko, ale też nie za długo... [Dokańczał prawie szeptem, a usta drgały mu na widok i myśl o tym, gdzie powinna znajdować się jego dłoń, którą masował dłoń Doriana.]

[Dorian uśmiechnął się. Nie potrafił się nie uśmiechać, kiedy widział, jak Rage walczy z narastającym podnieceniem i wiedział, że to on jest tego przyczyna. Nie potrafił też kryć się z tym, że i on gotował się od środka. Czy potrafił spełnić teraz dokładnie życzenie Rage'a? Nie wiedział. Wiedział tylko, że bardzo chce zatopić swe usta w ustach chłopaka. Że nie pragnie niczego innego poza tym jednym pocałunkiem, który będzie musiał wystarczyć mu, aż do powrotu chłopaka z pracy. Ułożył dłoń na karku Rage'a, a druga przesunął na jego plecy. Przez chwile  wpatrywał się w niego bez słowa a potem... Potem pocałował go tak, jak tego chciał. Zaczął od delikatnego muśnięcia jego warg swoimi. Przejechał koniuszkiem języka po dolnej wardze chłopaka i w końcu wpił się w niego z namiętnością i pożądaniem, tłumionym gdzieś tam w samym środku tej wyszukanej i powolnej pieszczoty.]

[Tego właśnie pragnął najbardziej. By całe podniecenie skumulowało się w jednym jedynym pocałunku, zabierającym oddech i zdrowy rozsądek. Wypuścił dłoń Doriana i powrócił obiema rękami na jego szyję. Objął go mocno i zatracił się w wyproszonym pocałunku, który i tak zapewne by dostał. Powoli rozkoszował się ustami malarza, samemu pieszcząc je z nabożną czcią i delikatnością. Przeciągał ten moment, jak tylko mógł najbardziej, chociaż prosił chłopaka, by sam skończył w odpowiednim momencie. Przyparł go do siedzenia, ale po dość długiej chwili tej niezobowiązującej pieszczoty odsunął głowę, pozostawiając swoje usta na policzku Doriana w bezruchu. Malarz natomiast mógł poczuć, jak po plecach Rage’a przetoczyła się fala zdradzieckich ciarek.] Zimno… [Jęknął w końcu i zaczął się zsuwać z chłopaka ostrożnie, by wrócić grzecznie na swoje miejsce i przy okazji nie podrażnić już nabrzmiałej erekcji.]

Zostań... [Jęknął niemal żałośnie, przytrzymując go na swych kolanach. Wiedział doskonale, że to się może skończyć czymś przed czym tak usilnie się wzbraniał, ale tak bardzo nie chciał by chłopak się od niego odsunął. Chociaż minutę, chociaż pól. Chciał ukraść jeszcze odrobine czasu tylko dla siebie. Wtulił się w Rage'a z westchnieniem i błagał czas by stanął w miejscu. Niestety, nie miał takiej mocy. Nie potrafił sprawić by chwila trwała wieczność. Wypuścił chłopaka z objęć i pozwolił mu wrócić na miejsce pasażera.] Odbije sobie ten weekend. [Mruknął do niego z szelmowskim uśmiechem, kiedy odpalał silnik samochodu.] Obiecuje ci, że go sobie odbije. I nawet nie myśl o tym żeby mnie od tego odwieść. [Ruszyli w drogę. Lędźwie Doriana płonęły, ale umysł pomału wracał do rzeczywistości, zmuszony do koncentrowania się na bezpiecznej jeździe.]

Odwieść cię od tego? Tak… Widzę to, widzę to wyraźnie… [Roześmiał się słabo, ponieważ wciąż usiłował uspokoić rozedrgany oddech i siłą woli sprawić, by krew odpłynęła z pomiędzy nóg.] Będziesz w takim razie musiał odbijać sobie każdy weekend, w który mnie nie będzie, a nie ma mnie prawie w każdy. [Niekiedy siedział w domu, to prawda, ale takie wolne weekendy zdarzały się bardzo rzadko i wolał nie robić nadziei Dorianowi, że zdarzy się takowy w najbliższym czasie. Nie miał zamiaru wspominać mu, że tak właściwie przedpołudnia i większą część popołudnia ma wolną. Pogładził swoje spodnie i obciągnął materiał kurtki na biodra, bo czuł przenikające zimno, odkąd stracił kontakt ze swoim chłopakiem. Musiał założyć ręce na pierś, a dłońmi potarł ramiona. Jak dobrze, że w pracy było ciepło – czasami zbyt ciepło, ale na chwilę obecną była to zbawienna perspektywa.] Możesz mnie wysadzić obok Zakonu… Dojdę kawałek na nogach, bo kluczenie w tamtych uliczkach, to katorga.

[Widząc, jak chłopak trzęsie się z zimna, włączył ogrzewanie i skierował jego strumień na nogi zmarzlucha.] Mam dziwne wrażenie, że nie chcesz po prostu bym zobaczył, gdzie pracujesz, ale... [Wzruszył wymownie ramionami. Oczywiście zakodował sobie, że nie ma co planować weekendów przy Rage'u i teraz, kiedy to Michaś znalazł sobie rozrywkę w postaci Jamesa, będzie musiał poszukać sobie konstruktywnego zajęcia na dni, kiedy Rage będzie daleko od niego. Jechali dość szybko, gdyż Dorian nie przepadał za wolną jazdą. Zakon zamajaczył już w oddali, a w żołądku malarza odezwało się nieprzyjemne uczucie pustki, nadchodzącego rozstania, osamotnienia. Nie spodziewał się, że chłopak zapadnie mu tak szybko w serce i że tak ciężko będzie mu pogodzić się z tym, iż nie zobaczy go przez cały weekend. Ba! On nawet go nie usłyszy, ani nie przeczyta od niego wiadomości, bo przecież Rage nie posiadał telefonu. Wrrrr... Zaczynało go to irytować!]

To bardzo znany bar... [Zamruczał pod nosem, szczerze. W okolicy klasztoru był tylko jeden bar i właściwie był to bar branżowy, więc w tamtym momencie Rage wpadł na to, że przecież Dorian powinien był się domyśleć, gdzie pisarz pracuje. Pogrzebał w kieszeniach bezwiednie, ale zaraz zrezygnował z pomysłu dania Dorianowi wizytówki. Zdecydowanie nie chciał go widzieć w tamtym miejscu z kilku istotnych powodów. Nie chciał być też nieszczery, wszak praca, jak praca.] Ej, ale... Chyba nie jesteś zły? To tylko dwa dni, a właściwie jeden cały. Jedna sobota. W niedzielę możemy się spotkać wieczorem, a nawet na cały wieczór... [Dodał jeszcze, kończąc zdanie kuszącym akcentem i spojrzał na malarza z lekkim uśmiechem. Dla niego przecież też powinna to być tragedia poniekąd. Wystawił jeszcze dłonie do ciepłego powietrza, nim przyszło mu wysiadać.]

Nie jestem zły, nie o to, ze idziesz do pracy. Po prostu irytuje mnie fakt, że kręcisz. Ale wiem, nie mam jeszcze tyle prawa, by wymagać od ciebie, aż takiej szczerości. [Zaparkował pod klasztorem, tak jak chciał tego chłopak i zgasił silnik nie ruszając się z miejsca. Mimo przypuszczeń Rage'a, Dorian nie znal tej części miasta. Gdyby tak było nie irytowałby się, aż tak z powodu tajemnic. Na jego nieszczęście, jeśli wypuszczał się na obrzeża miejskie, to w zupełnie innym kierunku. Niemniej jednak obiecał sobie, że kiedy tylko chłopak pójdzie do pracy, a on wróci do domu, poszpera w internecie i dowie się, jaki to bar Rage tak skrzętnie przed nim ukrywa. Posłał chłopakowi dość ciepłe, mimo wszystko spojrzenie, a następnie zerknął na bagaże na tylnym siedzeniu.] Mam nadzieje, że zanim dojdziesz na miejsce, to lody nie rozpuszcza ci się zupełnie. [Mruknął, sięgając po reklamówkę z zakupami, jakie zrobił w drodze do chłopaka. Ech, a miał być taki upojny wieczór.] O której wracasz w niedziele? [Skoro mieli się spotkać, to wypadało się umówić już teraz. Wszak później nie będzie jak bez telefonu.]

Wieczorem, około szóstej, ale postaram się być wcześniej. [Odparł lekko i odebrał swoją torbę, którą wraz z zakupami wystawił za drzwi auta, by mu nie przeszkadzały w pożegnaniu. Wyciągnął w stronę Doriana wolne ręce.] Teraz mnie możesz przytulić. [Powiedział stanowczo, a kiedy tylko malarz go przytulił, podarował mu jeszcze soczystego całusa w policzek, by nie przeginać z czułościami i nie prowokować niedawnego podniecenia. Z bólem w spojrzeniu i westchnieniem na ustach opuścił auto, nawet nie tłumacząc się z oskarżenia o 'kręcenie'. Dorian będzie chciał to sprawdzi, a nawet przyjedzie. Nie zabraniał mu tego przecież, tylko osobiście wolał nie kusić losu.] Niedługo się zobaczymy. Nie tęsknij za mną, bo te godziny szybko miną. [Pomachał mu, nim powziął w dłonie torby, a następnie odwrócił się na pięcie i skierował w stronę bocznej uliczki, którą miał dotrzeć do miejsca pracy.]

[Oczywiście, że go uściskał i pozwolił się pocałować. Nie odezwał się jednak ani słowem, kiedy chłopak się z nim żegnał i najwyraźniej próbował pozbyć się go, jak najszybciej. Złość w Dorianie zaczynała nabierać rozmiarów małej katastrofy. Ledwie chłopak odwrócił się na pięcie, samochód malarza zawył, zapiszczały opony i ruszył niczym błyskawica w drogę powrotna. Oj, był zły. Był tak zły, jak już dawno nie był. Drogę powrotną pokonał w mniej niż trzydzieści minut, łamiąc po drodze wszystkie możliwe do złamania przepisy i parkując pod domem z kolejnym piskiem opon. Zderzak niemal zetknął się ze ścianą domu, podczas hamowania. Malarz trzasnął drzwiami samochodu i wpadł do domu, również trzaskając drzwiami. Miał przeczucie, że nie znajdzie na temat pracy Rage'a niczego, co go uspokoi, a wręcz przeciwnie. Rzucił kurtkę na kanapę, przechodząc obok niej w zawrotnym tempie. Dopadł do biurka i otworzył laptopa, uruchamiając go i wpisując hasło. Zanim komputer załadował wszystkie ustawienia, Dorian zaszedł do lodówki po piwo i kiedy wrócił, zasiadł z otwartą puszką przed monitorem laptopa. Wklepał potrzebne sformułowania. Dość szybko odnalazł bar. I dość szybko zobaczył JAKI to bar. Nie dość, że był to bar gejowski, co jeszcze tak bardzo nie przeszkadzało malarzowi, to jeszcze najwyraźniej nie był on patronowany przez pobliski Zakon. Sam wystrój był prawie typowy dla każdego klubu w okolicy: migające światła, scena, bar, kolorowe drinki. Kiedy jednak Dorian zobaczył zdjęcia kelnerów oniemiał na chwile.] Jasna cholera! [Warknął, przeglądając zdjęcia chłopców, którzy odziani byli w czarne, skórzane bokserki i krawaty, zapięte na białych kołnierzykach. Tylko KRAWATY! Gdyby chodziło o wybór miejsca na wieczorną imprezę, Dorianowi buzia sama by się do tego uśmiechała, ale chodziło o miejsce pracy Rage'a! Malarz patrzył na zdjęcia i widział tam, w każdym kolejnym kelnerze, uśmiechającym się bezwstydnie, swojego chłopaka. Z wrażenia, aż zgniótł puszkę. Oprzytomniał dopiero, kiedy poczuł na ręce cieknące piwo. Ależ był wściekły. Jednym, szybki i zdecydowanym ruchem cisnął zmolestowaną puszkę w ścianę i zerwał się z krzesła. Nie, nie pojedzie tam. Nie zrobi przedstawienia w klubie. Nie ma do tego prawa ale…]